“Sprechen Sie Deutch?”
“Yesss!”
“Or do you speak English?”
“Yesss!”
“What do you prefer?”
“Yesss!”
Je leest een krakend telefoongesprek op de afdeling Export van Van Berkel, waar ik rond 1980 werkte. Het telefoongesprek vond plaats met een klant uit Oost-Europa. Hilarisch!
Op de hoek Industrieweg, zesde Industriestraat (wie verzint zulke straatnamen!) was de Van Berkel fabriek in Vlaardingen gevestigd. De fabriek fabriceerde zware weegapparatuur. Ik was er eind 1978 werkzaam. Ik leerde er het verschil tussen wat we zijn gaan noemen ‘white collar workers’ en ‘blue collar workers’, respectievelijk kantoormensen en mensen van de werkvloer. Men liet mij zien dat een kantoormedewerker een mapje in de hand houdt, met de map naar boven gericht, de blue collar daarentegen draagt het met de map wijzend naar beneden. Ik vond het in eerste instantie grappig, maar de mensen op de werkvloer namen dit heel serieus. Ik ben er sindsdien altijd op blijven letten.
Hoeveel mensen hebben een economische wet die naar hen is vernoemd? Charles Goodhart is er één van. De wet van Goodhart stelt dat als een maatstaf het doel wordt, die maatstaf al snel niet meer effectief is. Middel wordt doel.
Toen ik eenmaal als jurist afgestudeerd was, bleek al snel dat ik niets kon, niets wist, naar mijn idee niets van belang deed of toevoegde – waar ik toen werkte (Van Berkel’s Patent) – en ook niet wist wat ik wilde. Ik wist slechts dat ik het bedrijfsleven in wilde en naar het buitenland.
Op 1 september 1978 begon mijn werkzame leven. Na zes jaar studie, onderbroken overigens door anderhalf jaar militaire dienst als reserve-officier van de Cavalerie, eigenlijk ook werk, ging ik, zes dagen vóór mijn afstuderen, bij Van Berkel’s Patent aan de slag. Van Berkel was een middelgroot, van oorsprong Rotterdams, multinationaal, beursgenoteerd bedrijf dat weegschalen en snijmachines vervaardigde en over de hele wereld verkocht.
Lees verder Mijn eerste baan (1): op de werkplaats
Zonder mijzelf op de borst te willen slaan, zou ik een rubriek willen beginnen waarin ik mijn werkzame leven beschrijf. Zoals alle posts in deze blog, schrijf ik ook nu weer in de eerste plaats voor mijzelf. Ik vind het leuk om te schrijven, mijn gedachten op ‘papier’ te zetten en dingen vast te leggen. Steeds weer op zoek naar nieuwe onderwerpen en inspiratie. Wie weet heeft iemand anders er ook nog wat aan.
Het doet denken aan de rubriek ‘Een Near Miss’ en alle posts over Stephen Covey.
Lees verder Mijn werkzame leven
Het KLM en Air France gebeuren van de laatste weken en meer in het bijzonder de ‘machtsgreep’ van de Nederlandse staat bij de holding Air France/KLM bracht mij terug naar de periode 2000 en 2001, toen ik zelf intensief met de Fransen te maken had. Het was tijdens de beginjaren van Euronext, de beurs die ontstond uit de fusie tussen de beurzen van Amsterdam (AEX), Brussel en Parijs. Een lastig stelletje, die Fransen (en de Belgen trouwens ook).
In mijn vorige blog schreef ik over de arbeidsrelatie nieuwe stijl en wat ermee wordt opgelost voor zaken als flex-werkers, zzp’ers, scholing, ontwikkeling, pensioen en ontslag en al dat soort zaken.
De gedachte die in de blog werd ontwikkeld, bestond eruit naar een nieuwe vorm van de arbeidsrelatie om te zien, een relatie waarin voorafgaand aan en gedurende de relatie de zaken inclusief ontslag worden besproken en vastgelegd. In plaats van sommige zaken zoals ontslag bij het uit elkaar gaan te bespreken en te regelen.
Jolan had begin maart dit jaar een optreden bij BNR over verkiezingen en arbeidsmarkt. De eerste twee stellingen luidden: ‘werkgevers moeten medewerkers makkelijker kunnen ontslaan’ en ‘moet de pensioenleeftijd verder omghoog, verder dan 67 jaar?’ In deze blog eerst de eerste stelling.
Ze houdt in het weekend haar antwoorden tegen mij aan en al pratende komen we tot een goede verdieping. Lees verder Arbeidsrelatie nieuwe stijl (deel 1 van 2)
Hoe kom je erachter wat er in een bedrijf speelt? Bij mijn bedrijf probeerden we daar op de volgende wijze achter te komen. Het sleutelwoord is ‘kernwaarden’. Het DNA van een bedrijf. Ongeacht de mensen die er werken, is het voor het bedrijf kenmerkend, door de jaren heen.