Onlangs was ik in Los Angeles en zag tot mijn verbazing veel zelfrijdende auto rijden. Dat had ik niet verwacht. Onnozel misschien, ik volg het nieuws op dat punt niet nauwgezet. Ik had geen idee dat de ontwikkeling op dat gebied al zover was. Hoe dan ook, wat een fenomeen is dit!
In de categorie Mijn werkzame Leven schreef ik in eerdere blogs over mijn tijd bij Shell/Billiton (1982 – 1987), mijn MBA-studie aan de business school IMD in Lausanne in 1981, mijn eerste baan bij de weegschalen en snijmachines van Van Berkel (1978 – 1980). We zijn aangekomen in 1989, het jaar waarin ik Shell verliet. Dat ging niet zonder slag of stoot. De vorige blog beschreef een mislukte sollicitatie.
Vandaag schrijf ik over een belevenis van een jeugdvriendje en klasgenootje. Het gaat om hetzelfde klasgenootje van enkele blogs geleden (A Near Miss 17: de afgedreven kano, klik hier).
In het vliegtuig op weg naar New York, keek ik naar een film die Tijd Van Zee heette. Het was een film over een zeilend stel, met een klein kind aan boord, een jongetje van pakweg vijf jaar. De film toonde hun gelukkige en harmonieuze leven aan boord, met elkaar, met het het vrije leven op zee.
In de categorie Mijn werkzame Leven schreef ik in eerdere blogs over mijn tijd bij Shell/Billiton (1982 – 1987), mijn MBA studie aan business school IMD in Lausanne in 1981, mijn eerste stappen in het bedrijfsleven, tussen de weegschalen en snijmachines van Van Berkel (1978 – 1980). We zijn nu aangekomen in 1989, het jaar waarin ik Shell verliet.
Ik was ontevreden bij Shell. Ik was uitgeleerd (dacht ik). Zie mijn eerdere blogs over mijn tijd bij Shell en waarom mijn ontevredenheid toenam. Ik was natuurlijk helemaal niet uitgeleerd. Niet alleen in het werkzame leven ben je dat nooit, het geldt ook voor je persoonlijke ontwikkeling. Hoe dan ook, ik was klaar met Shell.
Van te voren hadden we onze twijfels. Zouden we dat nou wel doen, een cruise op een zeilklipper. Bij een cruise denken wij aan afgrijselijk lelijke, varende flatgebouwen . Met twintig etages, zesduizend gasten erop en nog eens vierduizend bemanning. De massaliteit, het grote nietsdoen, het verplichte alles leuk vinden, vreselijk! Nooit van mijn leven, niet aan denken.
In de categorie ‘A near miss’, deze keer een avontuur met een kano. Het is in deze categorie het zeventiende.
Arthur en ik zeilden vroeger als elf-, twaalfjarige jochies, samen in Piraatjes op Loosdrecht. Een aantal jaren daarvoor logeerde ik een keer bij hem en zijn ouders (oom Kees mocht ik tegen zijn vader zeggen) in ’s Gravenland bij Hilversum. We voeren met een zeilkano door de slootjes aldaar. We peddelden naar een eilandje middenin een klein meer.en gingen aan wal. Even letten we niet op en toen we ons omdraaiden zagen we nog net dat het bootje van de kant wegdreef.
We keken uit het raam van de auto en zagen de grauwe dag. We stoorden ons daar niet aan, we zaten lekker warm binnen in de auto. Voor ons lagen op het dashboard onder de voorruit frieten, cola en twee dozen met burgers. En mayonaise, die vergat ik bijna. Al het eten stond hopeloos schuin. Oppassen dus. Dit was slecht, heel slecht. Niettemin waren we klaar om aan te vallen. We konden niet langer wachten, het knorde in de maag. We namen een hap.
Eind augustus reisde ik naar Washington DC voor de ‘Celebration of Life’ van mijn overleden neef John (klik hier voor de blog over John). Na deze bijzondere bijeenkomst, reisde ik naar Atlanta, waar ik mijn echtgenote ophaalde om samen naar vrienden in South Carolina te gaan. Met een gehuurde Mustang Covertible reed ik in zuidelijke richting over de Blue Ridge Parkway.
Voor de Boekenweekschrijfwedstrijd afgelopen maart, schreef ik een kort verhaal. Vervolgens verzamelde ik de afgelopen maanden al mijn moed en nu post ik het verhaal in mijn blog, voor u, waarde lezer, om er kennis van te nemen. Overigens won ik niet, dat wilt u ook vast weten. Dat was niet verwonderlijk, niet alleen waren er meer dan 800 inzendingen, het was de eerste keer dat ik aan zoiets meedeed. Voor mij was in dit stadium meedoen belangrijker dan winnen. Het was spannend.
Helaas heb ik geen feedback gekregen, dus ik heb geen idee of het een goed verhaal is/was.
De opdracht was een verhaal te schrijven waarin familie het onderwerp was. Dat was het thema van de Boekenweek 2024. Het mocht maximaal 500 woorden lang zijn. Dat is mij gelukt, op de kop af, al was dat niet eenvoudig. Ik schreef over ‘de koude kant’ van de familie.
Hier volgt het verhaal:
Lees verder Kort verhaal
Mijn volle neef John Harrington is overleden. In maart kreeg ik bericht dat bij hem een hersentumor was ontdekt en dat de doktoren hem twaalf maanden gaven. Het werden er slechts vier. De tumor was dermate agressief dat het vrij snel gebeurd was.
Voordat de behandeling begon, kwam hij nog één keer naar zijn geliefde streek in Frankrijk, de Vendée, alwaar ik hem eind maart opzocht.