Ook nu weer, vlak voor Kerstmis, moet ik vaak terugdenken aan het kerstfeest in de eerste klas van de lagere school (nu groep 3). Ik was zes jaar.
Op onze school vierde iedere klas zijn eigen kerstfeest met het ‘kerstspel’: in een toneelstuk werd het kerstverhaal volgens het evangelie van Mattheus uitgebeeld. Voor ons was het de eerste keer.
Slechts eenmaal eerder heb ik het moeten erkennen: het is even heel erg druk. Ik heb niet veel tijd om te schrijven en te bloggen. Niet alleen heb ik het druk met al mijn stichtingen en Vve’s, maar vooral met het nieuwe appartment in Den Haag dat we overmorgen, woensdag 7 november 2018, hopen te gaan betrekken.
Ik neem mij voor over dat appartement te zijner tijd een blog te posten.
Voor nu: even rust!
Onlangs ontving ik via mijn zuster een verslag over mijn oude, 91-jarige moeder. Deze persoon was zomaar ‘op de bonnefooi’ bij haar langs geweest. Het verslag is om allerlei redenen indrukwekkend, vond ik.
In 1972 ging ik in Leiden studeren. Ik ontmoette een stel vrienden en vijfenveertig jaar later vorig jaar, vierden we ons jubileum. We zien elkaar nog steeds geregeld. Ook vieren we iedere vijf jaar het lustrum. Dit keer dus het negende.
Er is enige ophef over wat minister Blok van Buitenlandse Zaken onlangs over de ‘multi culti’ samenleving heeft gezegd, waarbij hij ook nog een eraan toevoegde dat Suriname een ‘failed state’ zou zijn. Over dat laatste wil ik het even hebben.
Vandaag ben ik weer eens de deur uitgegaan om te schrijven. Ik zit bij boekhandel Scheltema aan het Rokin in Amsterdam, een prettige, grote winkel, met allerlei etages. Op de eerste hebben ze een coffeecorner. Daar zit ik nu.
We rijden over Highway 1 aan de Westkust van de Verenigde Staten. Ook door Californië. Een beroemde, meestal tweebaansweg. Hij is lang, hij loopt van Canada naar Mexico langs alle westkusten van deze landen. We rijden het stukje van San Francisco naar Monterey, zo’n tweehonderd kilometer zuidelijker.
De golven rollen aan…
Tijdens de memorabele vaartocht met mijn vader van Nederland naar Engeland in 1969 gebeurde er niet alleen wat ik eerder in twee Near Misses besprak (we voeren met grote snelheid bijna op een boei – Near Miss 1 – en we verdwaalden op het Kanaal – Near Miss 3. Er gebeurde tijdens die tocht nog een bijna ongeluk. Tijd voor Near Miss 5 dus (zie voor de linkjes, onderaan deze blog).
Rond Pasen dit jaar gingen we naar Jesus Christ Superstar. Oorspronkelijk een film, maar later ook als musical uitgevoerd. Eind maart en begin april was de musical uitvoering in AFAS Live, voorheen Heineken Music Hall. Het bijzondere was dat de oorspronkelijke zanger, Ted Neeley, net als in 1973 weer als Jesus figureerde. Hij was duidelijk ouder, veel ouder (45 jaar ouder maar liefst) en z’n stem was misschien wat ijler – je hoort duidelijk dat het iemand is die wat ouder is – maar hij zong weer fantastisch, net als voorheen, ook de hele hoge noten. Op zijn, ik schat, 75ste!
Cassette bandje
Creativiteit ontstaat uit niets, uit verveling. Door niets te doen komen er gedachten en sommige daarvan zijn creatieve. Dat las ik ergens, het klinkt vreemd, toch geloof ik dat het waar is.