Een van mijn partner’s aandachtspunten voor mij is, zo laat ze mij geregeld weten, dat ik me in de stad minder aan andere mensen zou moeten storen. Ze heeft daar een punt. Ik kan er niet omheen. Op koninklijke wijze erken ik mijn zwakke punt. Niettemin heb ik ook wel een beetje gelijk (vind ik): de mensen lopen in de weg, ze lopen te langzaam, ze slenteren, steken zo maar de stoep over, staan op de meest ongelukkige momenten ineens stil, op de hoek van de straat bijvoorbeeld, alsof ze alleen op de wereld zijn. Vooral destijds toen we in Amsterdam woonden was het echt een ding .
Vandaag, vrijdag 12 juni 2020 om 15:38 uur, is Flip geboren, zoon van Martine en Fokke en broertje van Sammie. Filip Fokke Jacob. Wat een geweldig nieuws! Wat fantastisch! Ik ben zo blij en opgelucht. Ik ben ook zo blij voor de ouders, gegeven wat ze allemaal de afgelopen jaren met de zwangerschappen hebben doorgemaakt! Ze hebben een lange en zware tocht om hier te komen afgelegd. Dus dit is echt heel leuk!
Martine belde me om half vijf, dus zo’n driekwartier nadat Flip geboren was. Ze klonk blij en opgelucht. Daarna sprak ik Fokke, de trotse vader. Hij vertelde hoe het allemaal gegaan was. Vanaf half zeven vanochtend in het ziekenhuis, na gisteren er ook al de hele dag te zijn geweest, ‘s nachts thuis. Sammie was ondergebracht bij Sari, de zus van Fokke.
Onzeker is nog of Flip de couveuse in moet, tenslotte is hij een week of twee, drie te vroeg geboren.
Vrijdag 12 juni 2020, een dag om nooit te vergeten! Welkom in de wereld Flip, je bent vanaf nu een deel van mijn leven.
Ik bekeek onlangs een TED filmpje. Zeer inspirerend was het. Spreekster sprak over creativiteit. Over dat ‘ding’ dat op de een of andere manier binnenin ons zit en dat tot genialiteit kan komen. Wat een verhaal!
Dit is mijn 200-ste blog, althans op deze site. Ik begon in februari 2012. Dus bijna acht jaar geleden. Net als bij de 100-ste, wil ik de gelegenheid aangrijpen een blog met enige diepgang – hoe onbescheiden! – te posten. Kijk maar wat je ervan vindt. Als je het geschrevene verre van je werpt, is dat oké.
Creativiteit ontstaat uit niets, uit verveling. Door niets te doen komen er gedachten en sommige daarvan zijn creatieve. Dat las ik ergens, het klinkt vreemd, toch geloof ik dat het waar is.
Mijn schoonzuster van 50, Yvette, is zondagavond na een ziekbed definitief ingeslapen. Dat is heel erg droevig. Zo’n jonge vrouw in de kracht van haar leven. Ze laat een dochtertje van 10 jaar en haar man na.
Yvette was een trouwe lezer van deze blog en mijn blog myoirs.nl, maar dat terzijde.
Laatst las ik een gedicht. Van een Chinese schrijver Laozi uit een van de geschriften van het taoïsme, Daodejing (zie voor een link onderaan de blog). Het gedicht geeft prachtig aan waarom het draait. Het geeft een antwoord op de gestelde vraag. Wat is leegte, bruikbaarheid, tijd, zijn en niet-zijn.
Deze keer wilde ik over een persoonlijke belevenis vertellen toen ik zo’n drie jaar oud was. De belevenis past in de ontwikkeling van een kind en van de mensheid. Ik blogde daar al eerder over (Zie blog Liefde en dualiteit).
In die blog ging het over de ontwikkeling van de mensheid en de daarin te ontdekken fases. Deze fases doen denken aan de ontwikkeling van de individuele mens: pasgeborene, kind, puber, adolescent, oudere, enzovoort. In vroeger tijden was de ontwikkeling van de mensheid dus ook enige tijd op het niveau van een kind. Net als een kind zich gaandeweg meer bewust wordt, wordt ook de mensheid dat. Het niveau van bewustzijn was in de tijd van bijvoorbeeld Odysseus minder ontwikkeld dan nu.
Mijn honderdste blog (dit is de honderdenvierde) ging over liefde en dualiteit. Dualiteit gaat over tegenstellingen. Man/vrouw, goed/kwaad, oud/jong, droog/nat, enzovoort. In de blog betoogde ik dat wij hier op aarde zijn om deze tegenstellingen te ervaren om uiteindelijk naar liefde (niet zijnde de de romantische) te groeien. Klik hier voor de eerdere blog over liefde en dualiteit.
Woorden zijn als de kleuren van een schilderij. Het papier is het linnen. Ik gaf in een eerdere blog (klik hier) een paar voorbeelden die ik ontleende aan de film Shadows In The Sun. Over een zonsondergang en een stomp in de maag. Ook de branding beschreef ik.
Nog een tweetal mooie beschrijvingen:
Over een vrouw (waar de acteur in de film verliefd op is):
De hoofdrolspeelster uit de film: Clair Forlani
‘Zonlicht omlijst haar lichaam met een gulden gloed van honigachtig licht. De wind danst zachtjes door haar lange lokken. Haar gezicht is krachtig en trots, met ogen die niet gemakkelijk geheimen prijs geven. Het is een gezicht dat je niet uitdaagt, maar naar je lonkt.’
De schrijver vervolgt:
‘Wat bezielde God toen hij de vrouw schiep? Hij wilde waarschijnlijk het feit dat hij mannen had geschapen goed maken, corrigeren. De meeste mannen zijn verschrikkelijke (hij zei: stinkende) holbewoners met slechts één voet buiten het hol. Met de schepping van de vrouw heeft God zichzelf overtroffen. Want wat is er perfecter dan een vrouw? We zien hun halslijn, hun
Hij (of zij?) niet
lendenstreek, hun zachte huid, hun borsten in diverse soorten en maten. Wat een pracht!
Als ik een vrouw was, zou ik een lesbienne zijn!”, aldus de uitgever.
Hier volgen nog een paar oneliners uit de film:
Over schrijven:
‘Als je wilt schrijven, zoek dan het deel in jezelf dat iets te zeggen heeft. En geloof in dat deel.’
Of deze:
‘Creatieve mensen/kunstenaars hebben vaak gebrek aan zelfvertrouwen.’
En deze:
‘Kunst kies je niet. Het kiest jou.’
En aan het eind van de film volgt er het verhaal dat gaat over lotsbeschikking, het verhaal van het vogeltje:
‘Er was eens een vogeltje dat zo graag wilde vliegen. Op een dag vloog het heel hoog. Maar het het begon te regenen. Zijn veren werden zo zwaar dat hij door de zwaarte dreigde neer te storten. Hij probeerde te landen en brak daarbij een vleugel. Na verloop van tijd genas het vogeltje. Hij wilde weer gaan vliegen, maar wat hij ook probeerde iets binnenin hem weerhield hem ervan op te stijgen. Dag na dag probeerde hij het, maar zijn angst hield hem aan de grond. Op een dag woei er een harde wind langs het vogeltje en nam hem mee de lucht in. Hij spreidde zijn vleugels en merkte dat hij weer kon vliegen. Welnu, sommigen van ons zijn het vogeltje en sommigen van ons zijn de wind.’
Moraal van het verhaal (ook uit de film):
Ieder van ons is voorbestemd om een bepaald pad te bewandelen. Op dit pad ontmoeten we anderen. Door hen te leren kennen, veranderen we hun en onze levens.
