In de reeks A Near Miss, deel 2 van een meerdelig relaas over mijn avontuur op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje. De vijftien eerdere blogs over A Near Miss en deel 1 van deze, vind je door de woorden ‘A Near Miss’ in de zoekfunctie te zetten. Hier volgt deel 2 van de zestiende.
In de reeks A Near Miss, dit keer een meerdelig relaas over mijn avonturen op de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje. De vijftien eerdere blogs over A Near Miss, vind je door de woorden A Near Miss in de zoekfunctie te zetten. Hier volgt deel 1 van de zestiende.
Zoals zoveel zeilers vatte ik de gedachte op over de Atlantische Oceaan naar de Azoren te zeilen en daar volgens de gangbare traditie mijn naam op de kaai van de haven achter te laten en mijn vlag bij Café Sport op te hangen.
Lees verder Een ‘Near Miss’ (16): oceaanzeilen (deel 1)
In de rubriek ‘A Near Miss’ dit keer een geval waarbij ik in nachtelijk Beijing verdwaalde.
Gedurende maart 2011 was ik op vakantie in China. In mijn eentje, op bezoek bij een oude vriend die voor zijn werk al een paar jaar in Beijing woonde. Ik blogde er al eens over, in verband met mijn bezoek tijdens die vakantie aan China’s beroemde, voormalige hoofdstad Xian. Tegenwoordig is Xian een toeristische trekpleister vanwege het in de jaren zeventig ontdekte ‘terracotta leger’.
In de rubriek ‘Een Near Miss’ dit keer een geval van een slippartij in de bergen rondom het Meer van Genève.
In 1981 studeerde ik Business Administration aan IMD in Lausanne, Zwitserland. Ik woonde ik in het plaatsje Belmont-sur-Lausanne, op zeshonderd meter hoogte. Diep beneden lag het Meer van Genève. De weg vanuit de stad slingerde zich door het bos met aan de ene kant de berg stijl omhoog en aan de andere kant stijl omlaag, in de richting van het dal diep beneden.
In de rubriek ‘Een Near Miss’ dit keer wederom een geval van motorpech, met op zijn zachtst gezegd een hachelijke situatie als gevolg.
We varen met onze lemsteraak, de Roos, van een kleine twaalf meter van Woudsend naar Lemmer, op de motor, over de Friese meren en vaarten zoals het Slotermeer en het Prinses Margrietkanaal. Eenmaal in Lemmer gaan we de bruggen door.
Al voor de elfde keer heb ik in de rubriek A Near Miss (een ‘bijna ongeluk’) een verhaal voor u wat voor een klein jongetje toch wel echt gevaarlijk was.
Dit keer is dit relaas in die zin opportuun, dat het zich afspeelde bij het Duitse dorpje Altenahr, dat recent, juli 2021, volledig werd overstroomd en deels instortte door het buiten de oevers treden van het riviertje de Ahr. Door langdurige, hevige regenval ontstond in korte tijd een kolkende rivier die alles verwoestte dat het op zijn weg tegenkwam: bruggen, huizen, verzakkingen. De ramp was niet te overzien.
In 1960 waren we met het gezin met vakantie in Duitsland. Met een caravan. Ik was zeven jaar oud. We stonden op een camping bij het plaatsje Altenahr aan het snel stromende riviertje de Ahr. Zo’n dertig kilometer ten zuiden van Bonn, in de Eifel.
Iets hoger gelegen, tegen de bergen aan, staat een kleine kapel en daar zouden mijn vader, mijn oudere zus en ik op zekere dag naar toe wandelen.
In de rubriek ‘A Near Miss’, een bijna ongeluk. Hier het relaas van een bijna brand…
Toen ik vier jaar oud was, misschien vijf, heb ik het ouderlijk huis bijna in brand gestoken. Dat zat zo: ik was in die dagen vaak vroeg wakker. Mijn kleine zusje, die rond de zes maanden oud geweest zal zijn, sliep doorgaans beneden in de woonkamer in de wandelwagen om te voorkomen, naar ik later hoorde, dat iedereen door haar vroege gehuil wakker zou worden.
In de rubriek Een Near Miss verhaal ik over de bijna ongelukken (near misses) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend en zonder mijn vader, met mijn eigen schip. Ik kreeg motorpech.
Het is 2001. Ik zeil met een stevige wind in de rug van Muiden naar Enkhuizen. Ik vaar alleen, zoals in die tijd zo vaak, met mijn negen meter Friese Westerdijk zeeschouw. Een prachtig gelijnd schip. Mooie zeeg. Goed in de lak, alles klopt.
Buitengaats, ten zuiden van de havenhoofden, strijk ik de zeilen. Ook al staat daar nogal wat golfslag aan lagerwal, ik wil altijd, alleen zeilend, bijtijds de boel helemaal op orde hebben. Daardoor kan ik mij volledig op de aanleg manoeuvre concentreren. In dit geval de inmiddels oude sluis van Enkhuizen.
In de rubriek ‘Een Near Miss‘:
Mijn vader had in het najaar van 1965 een nieuwe boot gekocht, een Scheldeschouw van negen meter. Ik heb daar al vaker over geblogd. We kochten hem in Veere. Gedurende de winter brachten we de boot onder bij de bouwer in Terneuzen. Er werden allerlei verbeteringen aangebracht zoals het aanbrengen van een zeereling en er werd groot onderhoud gepleegd.
Met Pasen in april 1966, gingen we de boot halen, we zouden hem van Terneuzen door Zeeland, langs Dordrecht en via de Ringvaart en Amsterdam uiteindelijk naar Muiden varen.
In de rubriek Een Near Miss verhaal ik over de bijna ongelukken (‘near misses’) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: het oppikken van drenkelingen voor de Franse kust bij Duinkerken. Hier volgt het relaas.