Tag archieven: World Forum Den Haag

The Cavern Beatles: een nostalgische ervaring

Hier eens een ander geluid dan al het nieuws over het Corona-virus. Want net voor zijn uitbraak in Europa en Nederland, gingen wij niets vermoedend naar The Cavern Beatles. Een week later was alles gesloten!

Kenners weten meteen dat The Cavern de Liverpoolse kelder is waar The Beatles in 1962 ontdekt werden. The Cavern Beatles is een imitatie groep, zoals er zo vele zijn, The Fab Four, The Wanna Beatles, The Analogues en vele, vele anderen. Gisteren speelden dus The Cavern Beatles in het overvolle World Forum in Den Haag en wat een succes was dat!

Op het randje

Lees verder The Cavern Beatles: een nostalgische ervaring

Den Haag en de Fred

Den Haagimage

Ik heb al eens over steden geblogd (zie linkjes onderaan), wereldsteden zoals Londen en Berlijn, het stadsgezicht van Amsterdam, maar nog niet over Den Haag. Laat ik er eens wat over schrijven.

Den Haag, ‘stad met je lege paleizen’, zong Paul van Vliet in 1966 ter gelegenheid van het voorgenomen huwelijk van Prinses Beatrix met Prins Claus. Zij heeft dat ter harte genomen, want ze heeft er jaren gewoond.

Lees verder Den Haag en de Fred

Het standbeeld van Nelson Mandela is zoek!

In Den Haag staat sinds 2012 een standbeeld van Nelson Mandela. Daar ben ik blij mee, want de eind 2013 overleden leider van Zuid-Afrika was waarlijk een groot man. Maar niemand weet waar het standbeeld staat! Het staat niet midden op een plein, waar je hem van verre ziet, waar je je auto in de buurt kwijt kunt en waar je om het beeld heen kunt lopen en belangrijke uitspraken van hem kunt lezen. Niets daarvan. Lees verder Het standbeeld van Nelson Mandela is zoek!

Live your Dream!

Onlangs nam ik afscheid van mijn bedrijf, een bedrijf actief op pensioenfondsgebied. Sinds april 2014 werk ik er niet langer, na bijna twaalf jaar. Er werd voor mijn afscheid van alles georganiseerd. Afscheid van de klanten, aandeelhouders, commissarissen, enzovoort.  Ook nam ik vanzelfsprekend afscheid van mijn collega’s.

Lees verder Live your Dream!

Je komt een beroemdheid tegen….

Denk je dat nou ook wel eens? Je ziet een beroemdheid, hij of zij staat gewoon ineens naast je. Neem Paul McCartney. Of een bekende Nederlander, een BN’er. Wat ga je zeggen?

Paul McCartney is een echte beroemdheid. Hem zou ik heel graag tegen komen. Maar wat ga ik zeggen als ik hem ontmoet. Daar kun je je maar beter op voorbereiden. Je wilt een goede indruk maken.

Bij Bekende Nederlanders ligt het wat mij betreft anders. Ik hoef geen Bekende Nederlanders te ontmoeten, laat staan dat ik me zou voorbereiden op wat te zeggen als het zich toch toevalligerwijs zou voordoen. Niet dat ik niet graag eens met bijvoorbeeld Sacha de Boer zou willen praten, maar dat lijkt me een ander onderwerp.

Terug naar Paul McCartney. Als ik hem ontmoet, zo maar toevallig, wat ga ik dan zeggen? Let op: je kunt natuurlijk niets zeggen, hem negeren. Maar als je dat wel wilt, wat zal ik dan zeggen: ‘How are you doing? I love your music, I am so impressed? How was working with John Lennon?’
Nee, dat is te gewoon. Dat soort vragen stelt iedereen. Wat dan wel?

Toen president Obama Nederland bezocht, vanwege de Nucleair Safety Summit in Den Haag, bezocht hij de Nachtwacht in het Rijksmuseum. Hij stond even voor het gebouw bij een groepje scholieren stil. Ze stonden hem schaapachtig aan te kijken. Begrijpelijkerwijs onvoorbereid. Maar er stond een slimme journalist tussen en die vroeg: ‘do you speak some Dutch?’ Goede vraag en goed voorbereid. Er kwam een gesprek op gang.

Dus ik zou ook kunnen vragen: ‘do you speak some Dutch?’ Nee, lijkt me niks in het geval van Sir Paul.

Ik vraag het volgende, als openingszin: ‘how does it feel that all of your songs are still famous, still shining through the generations, for more than fifty years now?’

En volgende vraag: ‘How does it feel that your songs give so many so much comfort?’

Ik voeg er misschien aan toe, dat zijn leven en zijn werk, zijn songs over honderd jaar nog steeds mensen – al of niet met een gebroken hart – zullen troosten en zullen zorgen voor levensvreugde. Hoe bijzonder is dat?

En: hoe voelt het om een nummer te maken dat door een miljard mensen wordt gehoord?

Of: ik heb eens een blog geschreven of hoe het gesprek met jou aan te knopen.

Op deze manier zou het gesprek toch wel op gang moeten kunnen komen.

 

Wat zijn dit voor vragen? Vraag 5 van 6: Welke ontwikkeling stemt je vrolijk?

Van de zomer viel mijn oog op een terugkerend artikel uit De Volkskrant. Er werden aan verschillende mensen steeds dezelfde zes vragen gesteld. Ik nam mij voor die vragen ook eens beantwoorden. Steeds één per blog.

Hier volgt de vijfde Volkskrant vraag.

Vraag 5: Welke ontwikkeling stemt je vrolijk?

Wat mij te binnen schiet is niet een ontwikkeling, maar eerder een tafereel:

Toen er ruim vijftig regeringsleiders voor de Nucleaire Safety Summit naar ons land kwamen, meer in het bijzonder naar Den Haag, waren de beveiligingsmaatregelen overweldigend. Ik woon op 100 meter van het World Forum, waar het allemaal plaatsvond. De hekken, de helicopters, de politie, de ME, de verkeerswachters, The Beast, ze waren er allemaal. Met uitzondering van The Beast, reden ze allemaal door mijn straat. Wat ik zei, overweldigend was het.

We liepen op de vrijdagnacht voor de top nog even een ommetje door het ‘spergebiet’. Het leek wel oorlog. Het gaf een sinister beeld. Er was niemand. Geheel verlaten, maar wel allemaal schijnwerpers, camera’s, ijzeren hekken, roadblocks, enzovoort. Ook een lange rij vrachtwagens met daarop uitklapbare grote schermen om te vermijden dat een regeringsleider niet alsnog het doelwit van een scherpschutter zou kunnen zijn. Zijn auto zou bij het World Forum immers moeten afremmen, na met hoge snelheid van Schiphol te komen rijden. Naar verluidt, reed men in twintig minuten van Schiphol naar het World Forum. Normaal gesproken doe je over dat ritje zo’n drie kwartier!

Bij ons in de straat waren ook roadblocks geplaatst. Ook dat zag er unheimisch uit, als een soort ‘muur’. Het sinistere en unheimische duurde totdat de top begon. Op maandag landde Obama op het Museumplein. Hij kwam easy going uit de helicopter gestapt, als een soort superstar, “Hi guys, how are you doing?” Hij begroette de schoolkinderen, schreef in hun jubileumboek “Dream your Dream” en aanschouwde de Nachtwacht. De toon was gezet, althans voor televisiekijkend Nederland. De sfeer werd gemoedelijker. Het weer hielp ook, want het was een prachtige, zonovergoten dag. Dus wat deden de Nederlanders? Ze parkeerden hun fietsen tegen de roadsblocks (altijd handig) en dronken, kijkend naar het tafereel van de top en alle veiligheidsmaatregelen die getroffen waren, een biertje. Alsof het koninginnedag was.

Dat stemt mij vrolijk.

De Museum Pitch en Obama



Bij De Wereld Draait Door zag ik vorige week een item over musea.
Zoals bekend komt President Obama komt naar Nederland in verband met de Nucleair Security Summit, de Nucleaire Top in het World Forum Den Haag, de komende dagen.
Hij had aangekondigd ook naar Amsterdam te willen. De Museum driehoek werd genoemd, maar algemeen werd aangenomen dat hij naar de Nachtwacht wilde gaan kijken.
Dus had men bij DWDD bedacht om een aantal museum directeuren uit te nodigen met als opdracht een toelichting te geven (te pitchen) op en mee te nemen naar de uitzending, dat hun museum bijzonder maakt en waar Obama niet omheen kan om te gaan zien.
Alleen dat al vind ik bijzonder. Dat ze op dat idee komen. Erg leuk.
Vervolgens zaten daar zes museum directeuren en de week erop weer zes, die allemaal iets bijzonders over hun museum te vertellen hadden.
En dat deden ze op een enorm enthousiasmerende manier en met een enorme bevlogenheid, indrukwekkend. Ik denk dat menig marketeer en leider van een bedrijf daar een voorbeeld aan zou kunnen nemen.
Want het effect is zeker dat ik zelf een keer naar een aantal van die musea zal gaan. Zo interessant waren de bijdragen van deze mensen. Of Obama naar deze musea gaat, blijft natuurlijk de vraag. Niet zo heel veel kan immers tegen de Nachtwacht op.
De lijst van musea is indrukwekkend (zie ook de twee linkjes naar dwdd):
http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/310936
http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/311378– Het Amsterdams Museum, met een achttiende eeuwse pruik;
het Scheepvaart Museum, met een oude kaart uit 1482, dus tien jaar voor de     ontdekking van Amerika;
het Tassen Museum, met een koffer van Prins Bernard en een hutkoffer waarin maar liefst dertig schoenen konden, iets voor Michelle en de twee dochters;
het Westfries Museum in Hoorn, met het oudste aandeel ter wereld, waarvan ik overigens een replica heb (zie foto);
het Pianola Museum met een echte pianola, een soort voorzet piano;
het Stedelijk Museum in Alkmaar met poolstokbriefjes van 450 jaar geleden. Destijsd was dat een methode om diplomatie te bedrijven;
het Prinsenhof in Delft, waar voor het eerst een staatsman – Willem van Oranje – door een handvuurwapen werd vermoord. Dat handvuurwapen had de directeur meegenomen;
Naturalis in Leiden, met Hawaii vinken, die door toedoen van de Amerikanen niet meer bestaan;
Museum Speelklok in Utrecht, met een jukebox uit Chicago, uit de tijd van de drooglegging. – Dit apparaat bleek eigenlijk een illegale gokkast te zijn;
Museum Boerhave in Leiden, met een apparaat waar Madam Curie ROND 1900 radioactiviteit mee probeerde te testen. Radioactiviteit waarmee ze overigens gewoon van Parijs naar Leiden reisde, precies waar deze nucleaire top over gaat, althans over het voorkomen van dit soort reisjes;
Singer Museum, met een schilderij van William Singer;
 het Valkhof in Nijmegen, met een vork die destijds in bezit was van de Franse onderhandelaar, Charles Colbert.
Wat een lijst!

Korten van Pensioenen


Onlangs weer eens bij een pensioenbijeenkomst geweest. Van de Pensioenfederatie in het World Forum in Den Haag. Ik wilde weten wat ze over het korten van pensioenen te zeggen hadden. En tegelijkertijd kwam het onderwerp in de Tweede Kamer aan de orde. Dus ’s avonds naar het NOS Journaal gekeken. Pensioenen zijn en blijven super actueel. Maar iedereen – jong en oud, deskundigen en toezichthouders – heeft er zo langzamerhand een nare smaak van in de mond.

De Pensioenfederatie had het over de technische kant van het korten. Het Journaal daarentegen, deelde de mensen die hier wat van vinden in twee groepen in: optimisten en pessimisten.

De optimisten zeggen, er is voldoende geld en in al die jaren die er voor ons liggen, komt het met zoveel geld helemaal (weer) goed. Dus weg met die miezerige boekhoudregels, dat is voor bange mensen.

De pessimisten zeggen, dat je de rekening van de tekorten van nu niet naar de volgende generatie moet (willen) doorschuiven. Misschien komt het niet goed en dan zit de jongere generatie met de gebakken peren.

Ik behoor tot de groep optimisten. Zo sta ik in het leven.