Tag archieven: Zoon

Ineke Struve 1927-2022 (slot)

Mijn moeder, Ineke Struve, overleed dit voorjaar. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In enkele blogs, poste ik verhalen over haar leven. Hier volgt deel 4 en slot.

In de vorige blogs bleek dat haar vader op jonge leeftijd overleed, midden in de oorlog. Ze was pas veertien jaar. Dat was een klap.
Nadat ze na de bevrijding met succes het kleinburgelijke Boskoop had weten te ontvluchten, moest ze niet lang daarna terug om haar zieke moeder te verzorgen. Haar moeder overleed niet lang daarna. Ineke was toen tweeëntwintig. Het was een eenzame tijd, alleen en in Boskoop. Het leidde tot een snelle vlucht in het huwelijk. Een nieuwwe poging om Boskoop te ontvluchten. De eenzaamheid bleef loeren, ook al hield het beest zich jarenlang gedeisd. Haar man overleed na een langdurig ziekbed. Ze was (pas) vijftig. De kinderen waren net alledrie het huis uit, dus daar kwam de eenzaamheid weer. Een moeilijke tijd volgde.

Weer alleen

Lees verder Ineke Struve 1927-2022 (slot)

Ineke Struve 1927-2022 (3)

Mijn moeder, Ineke Struve, overleed op 19 april 2022. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In een blogreeks, post ik enkele verhalen over haar leven. Hier volgt deel 3.

Na het vroege overlijden van haar vader tijdens de oorlog, was de volgende schok voor mijn moeder dat ze op verzoek van haar broer en jongste zus voor hun zieke moeder zou gaan zorgen. Haar broer en zussen waren daartoe niet in de gelegenheid. Dit gebeurde net nadat ze met succes eerst het eindexamen MMS en daarna de secretaresse-opleiding bij Schoevers had behaald. Zorgen voor haar zieke moeder  betekende huur en baan in het bruisende Amsterdam opzeggen en terugkeren naar het verfoeide, kleinburgerlijke Boskoop. Ze moest haar depressieve en zieke moeder gaan verzorgen. Ze werd mantelzorger avant la lettre.  Net als haar vader had haar moeder een ongeneeslijke ziekte. Ze wilde niet meer behandeld worden. Na een aantal maanden overleed ze op 56-jarige leeftijd.

Vlucht naar voren

Lees verder Ineke Struve 1927-2022 (3)

Ineke Struve 1927-2022 (2)

Mijn moeder, Ineke Struve, overleed in april 2022. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In een blogreeks, post ik enkele verhalen over haar leven.

Tot haar veertiende beleefde ze een ongecompliceerde jeugd in Boskoop, waar ze opgroeide als derde kind van kweker Harry Struve en Anny Waldorp. Hij was veel voor de zaak op reis en telkens als hij terugkwam, had hij chocolade voor zijn vier kinderen meegebracht. Wat een feest! Als een reep gebroken bleek, ging hij eindeloos aan de slag om hem te lijmen.

Schok

Lees verder Ineke Struve 1927-2022 (2)

Ineke Struve, mijn moeder 1927 – 2022 (1)

Ineens was het dan toch zover. Mijn moeder viel in de gang van het verpleeghuis en veertien dagen later was ze dood. 

In de kreukels

Op 2 april werd ik gebeld dat mijn moeder in het verpleeghuis gevallen was, van alles had gebroken en met een ambulance naar het ziekenhuis zou worden gebracht. Ik sprak met mijn zuster af dat zij het vervoer zou begeleiden en ik in het ziekenhuis onze moeder zou opvangen.

Na allerlei onderzoeken werd beslist dat mijn 95-jarige  moeder sterk genoeg was – het ging vooral om het hart, begreep ik – om een operatie te doorstaan en dus gingen ze aan de slag. Wat er na zo’n val, waarbij mijn moeder heup, been en elleboog brak, op een 95-jarige afkomt, kunnen lichaam en geest eigenlijk niet meer aan.

Geoliede machine

Lees verder Ineke Struve, mijn moeder 1927 – 2022 (1)

Het verpleeghuis (4-slot)

Dit is de vierde en laatste blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De eerste twee blogs gingen over de voorbereidingen, de derde over de verhuizing.
Nu alles achter de rug is en mijn moeder inmiddels een maand in het verpleeghuis woont, is de centrale vraag die overblijft: deden we het goede? Mochten en moesten we dit (haar aan) doen? Mijn oude moeder van bijna 95 hield al die jaren vol dat ze in haar zo heerlijke appartement wilde sterven en nergens anders. Een begrijpelijke wens. Wij gingen er tegenin. Dat voelde helemaal niet goed.

Ingezonden brief

Lees verder Het verpleeghuis (4-slot)

Het verpleeghuis (3)

Dit is de derde blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De vorige twee blogs gingen over de voorbereidingen.

De dag van de verhuizing is aangebroken. Spannend. Het gebeurt niet iedere dag dat je je oude moeder van 94 tegen haar wil verkast. Van te voren vergewis ik me ervan dat we in het verpleeghuis zullen worden opgevangen. Mijn moeder zal totaal ontredderd zijn en dus wil ik dat we door professionals bij de receptie worden opgewacht.

Sinds 1956

Lees verder Het verpleeghuis (3)

Het verpleeghuis (2)

Dit is de tweede blog in een reeks van vijf over het het Verpleeghuis waar wij, kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen.

In de week voordat mijn moeder naar het verpleeghuis zou gaan, ging ik alvast even kijken, de maten opnemen en een paar meubeltjes brengen. De kamer is vierenhalf  bij vier, met een aparte, redelijk ruime badkamer en een gangetje met kastenwand. Ik schrok van deze geringe omvang. Zou ze hier kunnen leven, komende van haar ruime appartement in Zeist. Het appartement waarvan ze claimde altijd zo gelukkig te zijn omdat het als een goed zittende jas paste.

Gezellig maken

Lees verder Het verpleeghuis (2)

Het verpleeghuis (1)

Dit is de eerste blog in een reeks over het verpleeghuis.

Wij, de drie kinderen van mijn oude moeder van bijna 95, moesten besluiten haar in de gesloten afdeling van een verpleeghuis te laten opnemen. Zoiets doe je niet lichtvaardig. Er komt van alles bij kijken op velerlei gebied, waaronder emotioneel, met als allesoverheersende vraag: doen we het goede?

Horizontaal

Lees verder Het verpleeghuis (1)

Een near miss (11): oversteek over de Ahr

Al voor de elfde keer heb ik in de rubriek A Near Miss (een ‘bijna ongeluk’) een verhaal voor u wat voor een klein jongetje toch wel echt gevaarlijk was.
Dit keer is dit relaas in die zin opportuun, dat het zich afspeelde bij het Duitse dorpje Altenahr, dat recent, juli 2021, volledig werd overstroomd en deels instortte door het buiten de oevers treden van het riviertje de Ahr. Door langdurige, hevige regenval ontstond in korte tijd een kolkende rivier die alles verwoestte dat het op zijn weg tegenkwam: bruggen, huizen, verzakkingen. De ramp was niet te overzien.

In 1960 waren we met het gezin met vakantie in Duitsland. Met een caravan. Ik was zeven jaar oud. We stonden op een camping bij het plaatsje Altenahr aan het snel stromende riviertje de Ahr. Zo’n dertig kilometer ten zuiden van Bonn, in de Eifel.
Iets hoger gelegen, tegen de bergen aan, staat een kleine kapel en daar zouden mijn vader, mijn oudere zus en ik  op zekere dag naar toe wandelen. 

Uitzicht

Lees verder Een near miss (11): oversteek over de Ahr