Enkele zaterdagen geleden was het weer eens zover. We gingen naar theater. Dat is op zich niets bijzonders, we doen dat wel vaker. Wat bijzonder was, deze keer ging het om ballet en wel in het nieuwe danstheater van Den Haag, het kortgeleden geopende Amare. Ik wilde het theater graag van binnen zien en dan zul je eraan moeten geloven, het wordt een balletavond.
Deel 1 van deze blog ging over de voorbereidingen van onze bruiloft. Hier volgt deel 2. De huwelijksceremonie en het huwelijksdiner dat daarop volgde. Maar eerst was er bij verrassing een vrijgezellenmiddag.
Dit is deel 1 van 2, waarin ik verslag doe van de wijze waarop we tot het besluit om te trouwen zijn gekomen en van de voorbereidingen die we voor de voorgenomen bruiloft troffen.
Het was in het najaar van 2022 dat we ineens besloten te trouwen. En om meteen enige twijfel omtrent de reden die mogelijk opkomt als je zo’n stap (toch) (nog) (maar) (eens) op latere leeftijd zet en zoals een van mijn dochters ook daadwerkelijk had bedacht: nee, geen van ons beiden heeft iets onder de leden! En ze is ook niet zwanger 😉
In de categorie Mijn Werkzame Leven is deze blog nummer 6 in de reeks over mijn verblijf bij Shell/Billiton. Reeds eerder blogde ik verhalen over mijn ervaringen tijdens mijn allereerste baan bij weegschalenfabrikant Van Berkel. Gevolgd door de MBA-opleiding bij business school IMD te Lausanne. Daarna ging ik aan de slag bij Shell/Billiton.
Na drie jaar werkzaam geweest te zijn bij Shell dochter Billiton, kwam in het voorjaar van 1985 een mogelijke uitzending naar Suriname ter sprake. Als volgende stap. Spannend! Het alternatief was Shell in Londen. Natuurlijk ook fantastisch. Maar ik wilde niet langer bij wijze van spreken de assistent van de assistent zijn. Want dat werd mijn werk in Londen. Een hands-on job in een echt bedrijf dat was wat ik wilde. Een assignment in Suriname bood die kans.
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed dit voorjaar. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In enkele blogs, poste ik verhalen over haar leven. Hier volgt deel 4 en slot.
In de vorige blogs bleek dat haar vader op jonge leeftijd overleed, midden in de oorlog. Ze was pas veertien jaar. Dat was een klap.
Nadat ze na de bevrijding met succes het kleinburgelijke Boskoop had weten te ontvluchten, moest ze niet lang daarna terug om haar zieke moeder te verzorgen. Haar moeder overleed niet lang daarna. Ineke was toen tweeëntwintig. Het was een eenzame tijd, alleen en in Boskoop. Het leidde tot een snelle vlucht in het huwelijk. Een nieuwwe poging om Boskoop te ontvluchten. De eenzaamheid bleef loeren, ook al hield het beest zich jarenlang gedeisd. Haar man overleed na een langdurig ziekbed. Ze was (pas) vijftig. De kinderen waren net alledrie het huis uit, dus daar kwam de eenzaamheid weer. Een moeilijke tijd volgde.
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed op 19 april 2022. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In een blogreeks, post ik enkele verhalen over haar leven. Hier volgt deel 3.
Na het vroege overlijden van haar vader tijdens de oorlog, was de volgende schok voor mijn moeder dat ze op verzoek van haar broer en jongste zus voor hun zieke moeder zou gaan zorgen. Haar broer en zussen waren daartoe niet in de gelegenheid. Dit gebeurde net nadat ze met succes eerst het eindexamen MMS en daarna de secretaresse-opleiding bij Schoevers had behaald. Zorgen voor haar zieke moeder betekende huur en baan in het bruisende Amsterdam opzeggen en terugkeren naar het verfoeide, kleinburgerlijke Boskoop. Ze moest haar depressieve en zieke moeder gaan verzorgen. Ze werd mantelzorger avant la lettre. Net als haar vader had haar moeder een ongeneeslijke ziekte. Ze wilde niet meer behandeld worden. Na een aantal maanden overleed ze op 56-jarige leeftijd.
In de categorie Mijn werkzame Leven gaat de loopbaan verder. Eerdere blogs over mijn loopbaan gingen over mijn tijd bij Billiton, de MBA business school in Lausanne en wat ik daarvóór bij weegschalen fabrikant Van Berkel deed. Nu is het tijd voor de overstap naar Shell.
Ineens was het dan toch zover. Mijn moeder viel in de gang van het verpleeghuis en veertien dagen later was ze dood.
Op 2 april werd ik gebeld dat mijn moeder in het verpleeghuis gevallen was, van alles had gebroken en met een ambulance naar het ziekenhuis zou worden gebracht. Ik sprak met mijn zuster af dat zij het vervoer zou begeleiden en ik in het ziekenhuis onze moeder zou opvangen.
Na allerlei onderzoeken werd beslist dat mijn 95-jarige moeder sterk genoeg was – het ging vooral om het hart, begreep ik – om een operatie te doorstaan en dus gingen ze aan de slag. Wat er na zo’n val, waarbij mijn moeder heup, been en elleboog brak, op een 95-jarige afkomt, kunnen lichaam en geest eigenlijk niet meer aan.
Note vooraf: normaalgesproken zet ik relevante foto’s bij de tekst. Tijdens het lezen, verwacht ik dat u, beste lezer, mij dankbaar zult zijn, dat ik dat deze keer niet heb gedaan!
Hij was mijn nieuwe tandarts en hij meende op de foto een ontsteking te zien achter een kies. Noodgedwongen was ik op een andere tandarts overgestapt omdat de tandarts waar ik vijfendertig jaar in de praktijk was geweest, de uitbraak van het corona-virus had aangegrepen om met vervroegd pensioen te gaan. De overgang ging overigens uitermate soepel: kennissen bevragen welke tandarts ze zouden kunnen aanbevelen, een telefoontje, de overdracht van het dossier, een eerste gesprek (de ‘intake’) en alles stond weer op de rails.
In de categorie Mijn Werkzame Leven is deze blog nummer 5 in de reeks over mijn verblijf bij Shell/Billiton. Reeds eerder blogde ik verhalen over mijn ervaringen tijdens mijn allereerste baan bij weegschalenfabrikant Van Berkel, gevolgd door de MBA-opleiding bij IMD te Lausanne. Daarna ging ik aan de slag bij Shell/Billiton.
Voor eerdere blogs typ Mijn Werkzame Leven in als zoekopdracht. Dan heeft u ze allemaal op een rij.