Laatst sprak ik met een goede vriendin over het feit dat ik terugkijkend op mijn leven mij medeverantwoordelijk voel voor de puinhoop in de wereld. Ik heb veertig jaar gewerkt en nog langer bij verkiezingen gestemd. Ik werkte aldus mee aan, opereerde in en stemde voor een wereld die er nu soms grimmig uitziet. Je leest en hoort voortdurend dat we achterop raken, dat het vertrouwen afneemt, dat onze instellingen falen, dat we niet ten behoeve van het algemeen belang willen veranderen.
Het KLM en Air France gebeuren van de laatste weken en meer in het bijzonder de ‘machtsgreep’ van de Nederlandse staat bij de holding Air France/KLM bracht mij terug naar de periode 2000 en 2001, toen ik zelf intensief met de Fransen te maken had. Het was tijdens de beginjaren van Euronext, de beurs die ontstond uit de fusie tussen de beurzen van Amsterdam (AEX), Brussel en Parijs. Een lastig stelletje, die Fransen (en de Belgen trouwens ook).
Ook nu weer een ‘near miss’. Het is de zesde in een reeks. Dit keer over een avontuur met mijn vader en de boot, een gaffel getuigde Scheldeschouw van negen meter. Het was 1967, we waren op de terugweg van onze zomervakantie met de boot van de Duitse Wadden. We hadden het tot Norderney gebracht. En weer terug.
Je zit voor de tv, bijvoorbeeld op zondagavond, bord op schoot. Je ziet de samenvattingen van de eredivisiewedstrijden. De commentator doet zijn verhaal alsof het ook voor hem een nieuwe, live wedstrijd is. Dat is misschien ook zo. Wij, televisiekijkers van de samenvattingen, vallen midden in zijn presentatie.
Totdat de samenvattingen van de samenvattingen van de zaterdagavond- en vrijdagavondwedstijden aan de beurt zijn. We kunnen dan al niet meer verrast worden, want die uitslagen hebben al in de krant en elders gestaan. Dan gaat de commentator helemaal los. Ziehier een greep uit de mogelijkheden waar hij uit kan putten om het verhaal over doelpunten die zijn gevallen niet eentonig te laten zijn. Ik heb altijd het idee dat hij zo’n lijstje naast zich heeft en de lijst gewoon afloopt.
Ook nu weer, vlak voor Kerstmis, moet ik vaak terugdenken aan het kerstfeest in de eerste klas van de lagere school (nu groep 3). Ik was zes jaar.
Op onze school vierde iedere klas zijn eigen kerstfeest met het ‘kerstspel’: in een toneelstuk werd het kerstverhaal volgens het evangelie van Mattheus uitgebeeld. Voor ons was het de eerste keer.
Slechts eenmaal eerder heb ik het moeten erkennen: het is even heel erg druk. Ik heb niet veel tijd om te schrijven en te bloggen. Niet alleen heb ik het druk met al mijn stichtingen en Vve’s, maar vooral met het nieuwe appartment in Den Haag dat we overmorgen, woensdag 7 november 2018, hopen te gaan betrekken.
Ik neem mij voor over dat appartement te zijner tijd een blog te posten.
Voor nu: even rust en een gezellige december maand gewenst!
Onlangs ontving ik via mijn zuster een verslag over mijn oude, 91-jarige moeder. Ze vertelde dat er zomaar iemand bij mijn moeder ‘op de bonnefooi’ bij haar langs was geweest. Het verslag is om allerlei redenen indrukwekkend, vond ik.
In 1972 ging ik in Leiden studeren. Ik ontmoette een stel vrienden en vijfenveertig jaar later vorig jaar, vierden we ons jubileum. We zien elkaar nog steeds geregeld. Ook vieren we iedere vijf jaar het lustrum. Dit keer dus het negende.
Er is enige ophef over wat minister Blok van Buitenlandse Zaken onlangs over de ‘multi culti’ samenleving heeft gezegd, waarbij hij ook nog een eraan toevoegde dat Suriname een ‘failed state’ zou zijn. Over dat laatste wil ik het even hebben.
Vandaag ben ik weer eens de deur uitgegaan om te schrijven. Ik zit bij boekhandel Scheltema aan het Rokin in Amsterdam, een prettige, grote winkel, met allerlei etages. Op de eerste hebben ze een coffeecorner. Daar zit ik nu.