In de rubriek Een Near Miss verhaal ik over de bijna ongelukken (‘near misses’) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: het oppikken van drenkelingen voor de Franse kust bij Duinkerken. Hier volgt het relaas.
Het is bijzonder hier. Ik zit in eetcafé de Pleats in Woudsend. Te eten. Aan het tafeltje naast me zitten ruziënde mensen. Hij is volgens mij van een lemsteraak die ik geregeld met huurders zie varen.
Afgelopen zondag kreeg ik samen met Jolanda de gelegenheid een dagje mee te zeilen vanaf Scheveningen op een boot die met de Volvo Ocean Race had meegedaan. Het bleek de aloude Silk Cut van de voorganger van de Volvo Ocean Race de zogeheten Withbread Round The World Race, u weet wel, die race die Conny van Rietschoten in de jaren zeventig tweemaal won met zijn twee Flyers.
De windverwachting was slecht Bft 3, dus onze verwachting was dat het een rustig dagje zou worden …
Ook nu weer een ‘near miss’. Het is de zesde in een reeks. Dit keer over een avontuur met mijn vader en de boot, een gaffel getuigde Scheldeschouw van negen meter. Het was 1967, we waren op de terugweg van onze zomervakantie met de boot van de Duitse Wadden. We hadden het tot Norderney gebracht. En weer terug.
Tijdens de memorabele vaartocht met mijn vader van Nederland naar Engeland in 1969 gebeurde er niet alleen wat ik in twee eerdere Near Misses besprak (we voeren met grote snelheid bijna op een boei – Near Miss 1 – en we verdwaalden op het Kanaal – Near Miss 3. Er gebeurde tijdens die tocht nog een bijna ongeluk. Tijd voor Near Miss 5 dus (zie voor de linkjes, onderaan deze blog).
In deze rubriek verhaal ik over de bijna ongelukken (near misses) die mij met mijn avontuurlijke vader overkwamen. Deze keer niet echt levensgevaarlijk, maar toch wel erg spannend: wier in de schroef! Hier volgt het relaas.
Toen ik een jaar of tien was, kocht mijn vader zijn eerste boot: een Waterland kruiser van ruim zeveneneenhalve meter. Een motorboot dus. Hij wilde liever zeilen, maar begreep dat je eerst enige ervaring op het water op moest doen, alvorens het echte werk kon beginnen. De verkoper zei het zo: “meneer De Soet, u gaat nu zeebenen krijgen”. Motorboot of niet, ik vond het prachtig.
Al eerder schreef ik over de bijna ongelukken (near misses) die ik met mijn vader vooral aan boord aan onze zeilboten beleefde. Zie onderaan deze blog voor de verwijslinkjes. Deze keer gaat het over dezelfde zeilvakantie waarbij we eerder al twee near misses hadden meegemaakt. Eén daarvan heb ik reeds aan deze blog toevertrouwd.
We voeren naar the Solent, het water tussen het vaste land, de Zuidkust van Engeland en Ilse of Wight. Lees verder Een ‘near miss’ (3)
Ik zit op de bank met mijn iPad voor me met mijn ogen dicht te wachten en te ‘kijken’ wat er in mij opkomt. Het beeld van mijn vader komt naar boven en de ‘near misses’ die ik met hem beleefde. Hier volgt er een.
Ook dit jaar deden we aan de Zuiderzeevaart mee. De Zuiderzeevaart is een zeilvakantieweek op het IJsselmeer met van kanker herstellende schoolkinderen in de leeftijd van 14 tot 20 jaar. Het initiatief gaat uit van de Stichting Kinder Oncologische Vakantiekampen (SKOV). Er zijn herfstvakantiekampen – gericht op survival – skivakanties en zeilen met platbodems op het IJsselmeer (de Zuiderzeevaart). We varen met platbodems (lemsteraken en schouwen) – oud Hollandse zeiltypen. We zeilen ermee met de kinderen, bemanning, artsen en verpleegkundigen op het IJsselmeer en een stukje Friesland. Lees verder Zuiderzeevaart 2016
Het was een prachtige week, in meerdere opzichten. Het weer zat mee, tenminste in het begin en aan het eind, daar tussen in was er wind en kou, de vier kinderen en de arts die wij aan boord hadden, waren erg leuk en gezellig. Het was ook een enerverende week. Hij gaf erg veel positieve energie. De saamhorigheid was overweldigend, de zorgzaamheid hartverwarmend, de betrokkenheid enthousiasmerend. Kortom het was een zeer geslaagde week: de Zuiderzeevaart 2015. Lees verder Zuiderzeevaart