Tijdens de memorabele vaartocht met mijn vader van Nederland naar Engeland in 1969 gebeurde er niet alleen wat ik in twee eerdere Near Misses besprak (we voeren met grote snelheid bijna op een boei – Near Miss 1 – en we verdwaalden op het Kanaal – Near Miss 3. Er gebeurde tijdens die tocht nog een bijna ongeluk. Tijd voor Near Miss 5 dus (zie voor de linkjes, onderaan deze blog).
Tag archieven: Golven
Een ‘near miss’ (3)
Al eerder schreef ik over de bijna ongelukken (near misses) die ik met mijn vader vooral aan boord aan onze zeilboten beleefde. Zie onderaan deze blog voor de verwijslinkjes. Deze keer gaat het over dezelfde zeilvakantie waarbij we eerder al twee near misses hadden meegemaakt. Eén daarvan heb ik reeds aan deze blog toevertrouwd.
The Solent
We voeren naar the Solent, het water tussen het vaste land, de Zuidkust van Engeland en Ilse of Wight. Lees verder Een ‘near miss’ (3)
Een drenkeling
Dit is een lange blog. Het is dan ook een nogal spannend maar droevig relaas…
Op Tweede Kerstdag besluiten we om rond een uur of één, ondanks de harde wind, naar de Scheveningse pier te wandelen. Het waait inderdaad behoorlijk en het voelt ook erg koud aan. Met muts op en wanten aan lopen we in een fors tempo naar de zee. We lopen langs de onstuimige branding naar het Noorden, richting pier. Ik bedenk me dat het voor de paar surfers die aan het kiten zijn dat de zijwind mij wel handig lijkt: zo kunnen ze mooi heen en weer voor de kust langs scheren.
Een zwemmer
Een ‘near miss’ (1)
Ik zit op de bank met mijn iPad voor me met mijn ogen dicht te wachten en te ‘kijken’ wat er in mij opkomt. Het beeld van mijn vader komt naar boven en de ‘near misses’ die ik met hem beleefde. Hier volgt er een.
De Solent
Praten met mijn vriend de zee
Je kent het wel, van die mensen die met bomen praten. Prinses Irene deed dat, bijvoorbeeld, onder meer in Zuid Afrika. Er werd en wordt vaak heel neerbuigend over gedaan, maar bij mij heeft het altijd een snaar geraakt. Ik vind het wel interessant. Ook ik heb een ervaring waarin míj zoiets overkwam.
Het was 2001. Op een goede dag stond ik aan de vloedlijn van het Scheveningse strand. Ik ben altijd gefascineerd geweest door de zee, in meerdere opzichten. Ik heb in een eerdere blog daar al eens over geschreven. Het was een doordeweekse dag, niemand in de buurt.
Terwijl ik aan de vloedlijn stond, kwam de zee op me af. Aan rollende golven. Ik bedacht me dat als ik nou eens precies op de vloedlijn zou gaan staan, de zee me zou omspoelen zonder me nat te maken. Heb vertrouwen, dacht ik.
Zo stond ik dus aan de vloedlijn en zei tegen de zee: “ik groet je, zee”. Bij wijze van wedergroet kwam de zee inderdaad op me af met van die uitrollende golfjes en omspoelde me zoals ik had verwacht, maar zonder mijn voeten nat te maken. In mij klonk door: “dat is nou vertrouwen. Dit is een geschenk”.
“En ik schenk je liefde en schoonheid”, zei ik.
Ik voelde duidelijk dat ik hier niet zelf aan het woord was, maar dat er een dialoog gaande was die zich op een ander niveau afspeelde. Ik was verbijsterd. Ik bleef staan. De zee rolde opnieuw naar me toe en omspelde me nogmaals zonder me nat te maken. Een enorm gevoel van blijdschap ‘overspoelde’ me.
Even later stond ik daar nog steeds, de zee kwam aanrollen, omspoelde me en stroomde fors over mijn voeten en enkels heen. Kletsnat werd ik en ik sprong weg, te laat. Vertrouwen is goed, dacht ik, maar je moet het niet te gek maken.
Ik ben daarna op mijn mindere momenten steeds naar de zee teruggegaan en kwam er gesterkt van terug. Mooi hè?