Op 1 september 1978 begon mijn werkzame leven. Na zes jaar studie, onderbroken overigens door anderhalf jaar militaire dienst als reserve-officier van de Cavalerie, eigenlijk ook werk, ging ik, zes dagen vóór mijn afstuderen, bij Van Berkel’s Patent aan de slag. Van Berkel was een middelgroot, van oorsprong Rotterdams, multinationaal, beursgenoteerd bedrijf dat weegschalen en snijmachines vervaardigde en over de hele wereld verkocht.
Lees verder Mijn eerste baan (1): op de werkplaats
Zonder mijzelf op de borst te willen slaan, zou ik een rubriek willen beginnen waarin ik mijn werkzame leven beschrijf. Zoals alle posts in deze blog, schrijf ik ook nu weer in de eerste plaats voor mijzelf. Ik vind het leuk om te schrijven, mijn gedachten op ‘papier’ te zetten en dingen vast te leggen. Steeds weer op zoek naar nieuwe onderwerpen en inspiratie. Wie weet heeft iemand anders er ook nog wat aan.
Het doet denken aan de rubriek ‘Een Near Miss’ en alle posts over Stephen Covey.
Lees verder Mijn werkzame leven
Er is in een tijdschrift – ik geloof de Waterkampioen – wel eens een rubriek geweest die zo heette: het schaamrood op de kaken. Mensen werden in de rubriek geïnterviewd over domme acties of hachelijke ervaringen waar ze zich voor schaamden. Welnu, mij is dat ook wel eens overkomen, hier is mijn ‘schaamrood op de kaken’. Gewoon, in een bedrijf….
Onlangs poste ik een blog over mijn loopbaan en de keuzes die zich voordeden (Zie ‘Loopbaan keuzes’). Ik eindigde de blog met de mededeling dat ik na zevenendertig jaar met, zoals ik het zelf noem, ‘pré-pensioen’ ben gegaan. Dat wil zeggen, ik doe wel van alles en veel verschillends, maar in ieder geval ben ik niet meer in loondienst. Mijn belevenissen op pré pensioen gebied staan overigens op de blog www.watgaikdoennamijnpensioen.nl.
Je kunt in deze blog lezen hoe ik omging met de voor de hand liggende vraag die bij pensionering rijst: wat nu? Lees verder Loopbaan keuzes 2
Er deden zich tijdens mijn loopbaan voortdurend loopbaankeuzes voor. Ik vind het leuk om ze eens op een rij te zetten.
Eerst was er de krijgsmacht: In 1974 was ik dienstplichtig officier bij de Cavalerie en men vroeg mij of ik beroeps wilde worden. Ik bedankte. Ik vond de krijgsmacht een conservatieve en beklemmende organisatie.
Vervolgens rondde ik mijn rechtenstudie af. In de voorlaatste fase deden we case studies (in Leiden heette dat ‘practicum’ en ‘privatissimum’) waardoor ik voor het eerst met het echte juridische werk in aanraking kwam. Ik genoot ervan. Ik overwoog er in door te gaan en een een aantal maanden een student-stage bij een advocatenkantoor te lopen. Maar ik besloot de voorkeur aan economische keuzevakken te geven om mij voor een loopbaan in het bedrijfsleven te verbreden en voor te bereiden. Lees verder Loopbaan keuzes (1)
Wel eens onzeker in een bepaalde situatie? Wel eens bang? Lees verder!
Ik werd destijds door mijn werkgever Shell uitgezonden naar Suriname om er voor Billiton te werken. De eerste twee weken was ik nog alleen. Mijn gezin zou later komen. Ik werd in het guesthouse van het bedrijf ondergebracht en genoot daar ook de maaltijden.
Hij reisde over de hele wereld om deze machines te onderhouden. Hij was dus buitengewoon bereisd, was overal geweest en had veel ervaring. Ik at iedere avond met hem en we raakten aan de praat.
Gezien zijn ervaring, vroeg ik hem op enig moment hoe om te gaan met moeilijke situaties in het buitenland, vooral in de Derde Wereld en daar waar gevaarlijke en vijandige omgeving zou kunnen ontstaan. In een niet bepaald vriendelijk land dus. Dat begint soms al bij een al te bureaucratische douane. Ik vroeg hem hoe in dat soort landen te handelen. Of, als je daar over straat loopt en je wordt ineens geconfronteerd met een groep mensen die op je af komen en kwaad in de zin hebben, je mogelijk gaan bedreigen. Ik vroeg hem wat hij zou doen.
Het duurde even voordat hij antwoordde. Hij kwam maar niet to the point. Ik drong aan. Ik vroeg hem voor de laatste maal en zei: ze komen op je af, je bent bang en je ziet geen uitweg, wat doe je dan? Hij antwoordde heel eenvoudig: face it!
Ja dat was het natuurlijk, dat ik daar niet op gekomen was! Kijk het gevaar in de ogen, zie de angst in het gezicht. Wat het ook is, onzekerheid, wantrouwen, ‘face it’ en …. het vervliegt. Je weet wat je te doen staat.
Ik vond het mooi, ik heb het onthouden en ernaar geleefd.
Ik wens een ieder die dit leest en/of mijn blog wel eens volgt het allerbeste voor 2013!
