In de categorie ‘Mijn werkzame leven’
Wat komt er vandaag tot mij? Ik doe mijn ogen dicht en denk. Dezelfde woorden gebruikte Xavier Gilbert, destijds in 1981 de MBA Director van mijn klas: “when you want to solve a business problem, you grab a blank piece of paper and you thínk!” Nooit vergeten. Net als zijn opmerking over onze klacht dat we geen tijd hadden om het weekblad Business Week te lezen: “than you don’t have your priorities straight!”
In de categorie ‘Mijn werkzame leven’
Al eerder beschreef ik dat ik een jaar lang in Lausanne studeerde: ik behaalde er een MBA (master of business administration – een Amerikaanse graad in business). Officieel werd de graad afgegeven door de polytechnische universiteit van Lausanne. Het International Management Development Institute (IMD -zoals het thans heet) was geaccrediteerd aan deze universiteit. Het was 1981, bij het schrijven van deze blog inmiddels bijna veertig jaar geleden.
Over mijn werkzame tijd bij Van Berkel heb ik een vier blogs geschreven en gepost. Allemaal in de categorie ‘Mijn Werkzame Leven’. Prima bijdragen aan een autobiografie te zijner tijd. Ik had al eerdere stukken over Van Berkel geschreven, ook die zijn lijkt mij interessant om daarin op te nemen. Ze zullen de de meer feitelijke paragrafen verlevendigen, zo verwacht ik.
De logische vervolgvraag na afronding van deze periode bij Van Berkel is, wat ik ervan heb geleerd, waar het toe heeft geleid. Kortom, wat zijn de observaties?
Maak je niet druk, je hoeft niets hoor, na je pensionering. Je mag gewoon niets doen. Maar vaak vind je zelf van wel. Anders de omgeving wel! Ik schreef daar al eens over.
Dus : wat ga je nu doen na je pensionering? Iedereen stelt je die vraag. Om je heen kun je horen: “hij is wel in een gat gevallen!” Is dat zo? Vind je dat vervelend? Zo ja, geef het toe en doe er wat aan. Dat gat heb je zelf gecreëerd. Dus jij kunt het als enige oplossen.
“Sprechen Sie Deutch?”
“Yesss!”
“Or do you speak English?”
“Yesss!”
“What do you prefer?”
“Yesss!”
Je leest een krakend telefoongesprek op de afdeling Export van Van Berkel, waar ik rond 1980 werkte. Het telefoongesprek vond plaats met een klant uit Oost-Europa. Hilarisch!
Iedere dag wil ik schrijven. Over wat er tot mij komt. Dat doe ik dan ook. Af en toe gaat er van al dat geschrevene en al dat tot mij komt, een stukje over naar een van mijn sites. In deze blog wil ik het eens over al mijn websites hebben. Helemaal onderaan kunt u op de sites klikken.
Om te beginnen heb ik natuurlijk de website rudolfdesoet.nl, met daarop de blog Rudolf deS blogS. U bent daar nu, beste lezer, u leest die nu. De blog is niet gespecialiseerd, hij behandelt allerhande onderwerpen, rijp en groen door elkaar. Ik probeer tenminste tweemaal per maand een blog te schrijven over van alles en nog wat. Dat lukt redelijk, sinds het begin, februari 2012. Op het moment van schrijven, acht jaar later, januari 2020, staat de teller op meer dan 200 blogs. Dat is gemiddeld 2,1 per maand. De eerst komende blogs zijn in concept al geschreven. Want zo werk ik: ik schrijf een aantal concepten vooruit, laat ze een tijdje als concept ‘pruttelen’ om ze vervolgens te posten.
Onlangs zag ik een televisie programma over Leo Beenhakker, een voormalige voetbaltrainer. Hij blikte terug op zijn carrière. Mij viel in het bijzonder op zijn opmerking die hij over zijn pensionering uitsprak: als hij ’s avonds op zijn telefoon kijkt, ziet hij dat niemand gebeld heeft. Dat vind ik een interessante waarneming. Want hoe ga je, als je langzaam maar zeker afstand van je functies doet, daarmee om?
Op de hoek Industrieweg, zesde Industriestraat (wie verzint zulke straatnamen!) was de Van Berkel fabriek in Vlaardingen gevestigd. De fabriek fabriceerde zware weegapparatuur. Ik was er eind 1978 werkzaam. Ik leerde er het verschil tussen wat we zijn gaan noemen ‘white collar workers’ en ‘blue collar workers’, respectievelijk kantoormensen en mensen van de werkvloer. Men liet mij zien dat een kantoormedewerker een mapje in de hand houdt, met de map naar boven gericht, de blue collar daarentegen draagt het met de map wijzend naar beneden. Ik vond het in eerste instantie grappig, maar de mensen op de werkvloer namen dit heel serieus. Ik ben er sindsdien altijd op blijven letten.
Toen ik eenmaal als jurist afgestudeerd was, bleek al snel dat ik niets kon, niets wist, naar mijn idee niets van belang deed of toevoegde – waar ik toen werkte (Van Berkel’s Patent) – en ook niet wist wat ik wilde. Ik wist slechts dat ik het bedrijfsleven in wilde en naar het buitenland.
Op 1 september 1978 begon mijn werkzame leven. Na zes jaar studie, onderbroken overigens door anderhalf jaar militaire dienst als reserve-officier van de Cavalerie, eigenlijk ook werk, ging ik, zes dagen vóór mijn afstuderen, bij Van Berkel’s Patent aan de slag. Van Berkel was een middelgroot, van oorsprong Rotterdams, multinationaal, beursgenoteerd bedrijf dat weegschalen en snijmachines vervaardigde en over de hele wereld verkocht.
Lees verder Mijn eerste baan (1): op de werkplaats