Laatst zag ik een mooie film, een romantische film. Ik houd daar wel van. Hij heette Shadows InThe Sun en het gaat over een beroemde schrijver die sinds het overlijden van zijn vrouw twintig jaar geleden, niet meer tot schrijven heeft kunnen komen. Hij leeft teruggetrokken in een klein dorpje in Toscane, Italië. Een jonge Londense uitgever gaat naar hem toe in de hoop hem tot schrijven over te kunnen halen. Er ontstaat een band tussen de twee.

Wat mij vooral in de film trof, zijn de momenten waarbij beide acteurs bepaalde beelden oproepen en trachten die als een kunstenaar proberen te beschrijven. De schrijver vergelijkt schrijven met schilderen als hij ergens in de film zegt:  woorden zijn als de kleuren van een schilderij, het papier is het linnen, het canvas.

Daarna volgen enkele prachtige en treffende beschrijvingen, die ik graag met u deel.
Als zij op een gegeven moment in de film over de Toscaanse glooiingen naar de zonsondergang staan te kijken, vraagt de schrijver aan de uitgever wat ze zien, te beschrijven. De uitgever zegt: ‘de zon zakt zo dadelijk achter de horizon’.

‘Dat‘ kan beter’, vindt de schrijver, die al twintig jaar niet meer heeft geschreven. Hij zegt het zo:

De twee hoofdrolspelers beschrijven wat ze zien

‘De zon gaat onder en ontsteekt de lucht in vurige kleuren van rood en oranje. In de verte rollen donkere wolken over de horizon, al rijdend op de zomerwinden. Weldra zal de dag in nacht overgaan en daarmee zal een diepe stilte gepaard gaan, een stilte die over alles heen gaat vallen’.

Prachtig nietwaar?

Vervolgens gaat het over een stomp in de maag. De schrijver vraagt hoe de uitgever denkt dat dit voelt? De uitgever zegt zoiets als dat het zal voelen alsof je geen adem meer kunt krijgen.
‘Heb je dat wel eens meegemaakt’, vraagt de schrijver en hij geeft de uitgever een enorme stomp in zijn buik. Daarna beschrijft hij het gevoel:

‘Je krimpt ineen en snakt naar adem. Er is een branderig gevoel in je buik, gebonk in je hoofd, je hebt slappe knieën en tranende ogen. Er hangt snot uit je neus. Je hebt het gevoel alsof je nooit meer zult ademhalen en opeens vullen je longen zich met koele frisse lucht’.
‘Dat is de ervaring van een stomp in je maag’, voegt hij eraan toe.

Ook heel mooi beschreven.

Nu ben ikzelf aan de beurt. Ik dacht dit ziend, horend en de ondertiteling lezend, laat ik het ook een proberen. Ik zat op dat moment in Thailand aan het strand, aan de branding. Laat ik eens proberen te verwoorden wat ik zie:

‘Ik zie aanrollende en zich telkens terugtrekkende lichtgroene lawaaierige golven vrolijk het goudgele natte zand overspoelen, in een zilverkleurige weerkaatsing. Mooie mensen dartelen in de glinsterende zee, zich lavend aan de reinigende werking van het zilte water’.