Categorie archieven: Maatschappij

Bezoek aan de endodontoloog

Maatschappij, ,

Note vooraf: normaalgesproken zet ik relevante foto’s bij de tekst. Tijdens het lezen, verwacht ik dat u, beste lezer, mij dankbaar zult zijn, dat ik dat deze keer niet heb gedaan!

Hij was mijn nieuwe tandarts en hij meende op de foto een ontsteking te zien achter een kies. Noodgedwongen was ik op een andere tandarts overgestapt omdat de tandarts waar ik vijfendertig jaar in de praktijk was geweest, de uitbraak van het corona-virus had aangegrepen om met vervroegd pensioen te gaan. De overgang ging overigens uitermate soepel: kennissen bevragen welke tandarts ze zouden kunnen aanbevelen, een telefoontje, de overdracht van het dossier, een eerste gesprek (de ‘intake’) en alles stond weer op de rails. 

Een nieuwe tandarts

Lees verder Bezoek aan de endodontoloog →

“Meneer, mag het raam dicht?”

Maatschappij, ,

De corona pandemie veroorzaakt allerlei onverwachte nevendiscussie. Discussies die stuk voor stuk ontstaan om verdere verspreiding te voorkomen. Heel begrijpelijk. De ontwrichtende werking van het virus op talloze gebieden zijn van ongekende proporties geweest en nog steeds is het niet voorbij. En dan heb ik het eens over de emotionele kant van deze verschrikking.

Ook nu weer kun je van alles over ventilatie in vliegtuigen, gebouwen, huizen en op de scholen lezen. Zo bleek dat op scholen met een volle klas de ventilatie al gauw te kort schiet. De ramen moeten open, wordt er geroepen! 

Roken op school

Lees verder “Meneer, mag het raam dicht?” →

Het verpleeghuis (4-slot)

Maatschappij, , , , , ,

Dit is de vierde en laatste blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De eerste twee blogs gingen over de voorbereidingen, de derde over de verhuizing.
Nu alles achter de rug is en mijn moeder inmiddels een maand in het verpleeghuis woont, is de centrale vraag die overblijft: deden we het goede? Mochten en moesten we dit (haar aan) doen? Mijn oude moeder van bijna 95 hield al die jaren vol dat ze in haar zo heerlijke appartement wilde sterven en nergens anders. Een begrijpelijke wens. Wij gingen er tegenin. Dat voelde helemaal niet goed.

Ingezonden brief

Lees verder Het verpleeghuis (4-slot) →

Het verpleeghuis (3)

Maatschappij, , , , ,

Dit is de derde blog in een reeks van vier over het het Verpleeghuis waar wij, de kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen. De vorige twee blogs gingen over de voorbereidingen.

De dag van de verhuizing is aangebroken. Spannend. Het gebeurt niet iedere dag dat je je oude moeder van 94 tegen haar wil verkast. Van te voren vergewis ik me ervan dat we in het verpleeghuis zullen worden opgevangen. Mijn moeder zal totaal ontredderd zijn en dus wil ik dat we door professionals bij de receptie worden opgewacht.

Sinds 1956

Lees verder Het verpleeghuis (3) →

Het verpleeghuis (2)

Maatschappij, , , , ,

Dit is de tweede blog in een reeks van vijf over het het Verpleeghuis waar wij, kinderen, mijn moeder in hebben laten opnemen.

In de week voordat mijn moeder naar het verpleeghuis zou gaan, ging ik alvast even kijken, de maten opnemen en een paar meubeltjes brengen. De kamer is vierenhalf  bij vier, met een aparte, redelijk ruime badkamer en een gangetje met kastenwand. Ik schrok van deze geringe omvang. Zou ze hier kunnen leven, komende van haar ruime appartement in Zeist. Het appartement waarvan ze claimde altijd zo gelukkig te zijn omdat het als een goed zittende jas paste.

Gezellig maken

Lees verder Het verpleeghuis (2) →

Het verpleeghuis (1)

Maatschappij, , , , ,

Dit is de eerste blog in een reeks over het verpleeghuis.

Wij, de drie kinderen van mijn oude moeder van bijna 95, moesten besluiten haar in de gesloten afdeling van een verpleeghuis te laten opnemen. Zoiets doe je niet lichtvaardig. Er komt van alles bij kijken op velerlei gebied, waaronder emotioneel, met als allesoverheersende vraag: doen we het goede?

Horizontaal

Lees verder Het verpleeghuis (1) →

Operatie geslaagd!

Maatschappij

Om negen uur vervoeg ik me bij het Dag Centrum van het Haga Ziekenhuis aan De Leyweg in Den Haag. Ik word opgenomen voor een neus-en voorhoofdholte operatie. Ik meld me bij de balie op de twaalfde etage, het zogeheten Dag Centrum. Het is gelukkig makkelijk te vinden. Ze gaan meteen met me aan de slag: mijn bloeddruk wordt gemeten, een ecg scan gemaakt en bloed afgenomen. Ik word naar een bed gebracht, zo’n echt ziekenhuisbed, met allemaal knoppen, stangen en een tv er boven. Ik moet mij verkleden en een speciale ziekenhuis pyjamajas aantrekken, een jasje waar je van voren je armen insteekt en het achter bij de nek moet vastklikken. Ik moet een uurtje wachten, dus lees ik de krant op de iPad, werk mijn journaal bij en lees mijn e-boek. Alles digitaal, zo wil het graag hebben.

Lees verder Operatie geslaagd! →

Verkiezingen: woede op straat

Maatschappij,

Vorige week liep ik over straat in het centrum van Den Haag en luisterde onbedoeld naar een gesprek van twee boze mensen die ik op dat moment passeerde. Ik hoorde wat ze zeiden, ik kon mij er niet voor afsluiten, totdat ik er voorbij was. Het waren een man en een vrouw. Zij reed in een scootmobiel, hij liep ernaast. Ze waren aan het schelden.

Ziektes

Lees verder Verkiezingen: woede op straat →

A ‘Near Miss’ (10): Brand!

Maatschappij, , , , ,

In de rubriek ‘A Near Miss’, een bijna ongeluk. Hier het relaas van een bijna brand…

Toen ik vier jaar oud was, misschien vijf, heb ik het ouderlijk huis bijna in brand gestoken. Dat zat zo: ik was in die dagen vaak vroeg wakker. Mijn kleine zusje, die rond de zes maanden oud geweest zal zijn, sliep doorgaans beneden in de woonkamer in de wandelwagen om te voorkomen, naar ik later hoorde, dat iedereen door haar vroege gehuil wakker zou worden.

Aansteker
Lees verder A ‘Near Miss’ (10): Brand! →

Reclame langs de snelweg

Maatschappij, , ,

Vandaag weer eens iets waarover ik mij verbaas. Ik heb dat wel vaker en er ook over geblogd. Niet te vaak, hoor, want voor je het weet word je een klager en zo sta ik niet in het leven.

Eerdere gelegenheden waren de kleine cijfers op huizen en vooral op flatgebouwen, die je vanuit de auto helemaal niet kunt lezen en het standbeeld van Nelson Mandela, dat zonder enige aanduiding langs een drukke weg ergens zomaar in Den Haag staat, volkomen verloren.

Dit keer gaat het om een consequentieloze aangelegenheid, niettemin frons ik de wenkbrauwen. Wat is er aan de hand?
Al jaren rijd ik, als ik naar het zuiden ga, over A13. Iedere keer valt mijn oog bij het Kleinpolderplein bij Rotterdam op de reclame aan de linkerkant bovenop het dak van een appartementsgebouw. Het is een reclame van Van Leeuwen buizen uit Zwijndrecht. 

Wie is de geadresseerde?

Lees verder Reclame langs de snelweg →