Laatst las ik een gedicht. Van een Chinese schrijver Laozi uit een van de geschriften van het taoïsme, Daodejing (zie voor een link onderaan de blog). Het gedicht geeft prachtig aan waarom het draait. Het geeft een antwoord op de gestelde vraag. Wat is leegte, bruikbaarheid, tijd, zijn en niet-zijn.
Hier volgt het: