In de categorie Mijn werkzame Leven schreef ik in eerdere blogs over mijn tijd bij Shell/Billiton (1982 – 1987), mijn MBA-studie aan de business school IMD in Lausanne in 1981, mijn eerste baan bij de weegschalen en snijmachines van Van Berkel (1978 – 1980). We zijn aangekomen in 1989, het jaar waarin ik Shell verliet. Dat ging niet zonder slag of stoot. De vorige blog beschreef een mislukte sollicitatie.
In de categorie Mijn werkzame Leven schreef ik in eerdere blogs over mijn tijd bij Shell/Billiton (1982 – 1987), mijn MBA studie aan business school IMD in Lausanne in 1981, mijn eerste stappen in het bedrijfsleven, tussen de weegschalen en snijmachines van Van Berkel (1978 – 1980). We zijn nu aangekomen in 1989, het jaar waarin ik Shell verliet.
Ik was ontevreden bij Shell. Ik was uitgeleerd (dacht ik). Zie mijn eerdere blogs over mijn tijd bij Shell en waarom mijn ontevredenheid toenam. Ik was natuurlijk helemaal niet uitgeleerd. Niet alleen in het werkzame leven ben je dat nooit, het geldt ook voor je persoonlijke ontwikkeling. Hoe dan ook, ik was klaar met Shell.
Als je je legitimeert vraag men: ‘paspoort of rijbewijs’. Zo niet op de luchthaven.
Ik ging destijds, rond 2000 en 2001, veelvuldig met het vliegtuig naar Parijs, vanaf Rotterdam, een kleine, handige en gemakkelijke luchthaven. Wat was het geval?
Er deden zich tijdens mijn loopbaan voortdurend loopbaankeuzes voor. Ik vind het leuk om ze eens op een rij te zetten.
Eerst was er de krijgsmacht: In 1974 was ik dienstplichtig officier bij de Cavalerie en men vroeg mij of ik beroeps wilde worden. Ik bedankte. Ik vond de krijgsmacht een conservatieve en beklemmende organisatie.
Vervolgens rondde ik mijn rechtenstudie af. In de voorlaatste fase deden we case studies (in Leiden heette dat ‘practicum’ en ‘privatissimum’) waardoor ik voor het eerst met het echte juridische werk in aanraking kwam. Ik genoot ervan. Ik overwoog er in door te gaan en een een aantal maanden een student-stage bij een advocatenkantoor te lopen. Maar ik besloot de voorkeur aan economische keuzevakken te geven om mij voor een loopbaan in het bedrijfsleven te verbreden en voor te bereiden. Lees verder Loopbaan keuzes (1)
Laatst las ik een artikel over (niet ín) De Telegraaf. Hoeveel jaar zou deze krant nog voortbestaan, vroeg de schrijver zich af. Het lezersbestand blijkt een gemiddelde leeftijd van tegen de zestig jaar te hebben en als er niet dringend wordt geïnnoveerd, bijvoorbeeld door in te spelen op de marktveranderingen die met internet en de digitalisering op ons af komen – niet eenvoudig overigens – is de krant over een jaar of tien een kleine krant of zelfs uit de kiosk verdwenen. Lees verder Nederlands Cultuurgoed
Deze dialoog trof ik onlangs aan:
Bij de Optiebeurs bijvoorbeeld, deelden we soms een extra honderd gulden aan het personeel uit (een ‘Snip’), een beloning of een bonus, omdat er een record was gebroken of er was iets extra’s gedaan (extra inzet door enorme omzetten als gevolg van heftige koersbewegingen). Steevast riepen de mensen die de handel begeleidden, de zogeheten Order Book Officials, dat ‘die’ mensen van de financiële administratie daar toch zeker geen recht op hadden, op zo’n bonus, want zij hadden immers niets extra’s hoeven te doen. Zij waren het en zij alleen, die hadden bijgedragen aan het behalen van het succes!
De dialoog geeft aan, dat als het om leiderschap en organisaties gaat, alle afdelingen belangrijk zijn en wel éven belangrijk. Allemaal doen ze er toe. Zou er een afdeling niet zijn, ontbreken, dan stort het organisatie bouwwerk – na verloop van tijd – in. Alle afdelingen tezamen, met de mensen daarin, zijn de stenen die als het ware de boog van de brug vormen. Op de boog rust de brug. En de stenen vormen de boog. 
Misschien herinner je je nog de televisiebeelden van de beursvloer en de kleurrijke jasjes van de handelaren. Dat was eind jaren negentig, begin 2000. Welnu, dat was míjn vloer. Onder míjn verantwoordelijkheid is deze vloer tot stand gekomen. Ik heb er, samen met een team natuurlijk, met veel passie voor gezorgd dat de vloer er kwam. Het concept waarop de bouw was gebaseerd heb ik bedacht. Door dit concept en de uitvoering in samenwerking met het team, was het zo’n succes. Ook al duurde het feest, na in gebruikname, maar vier jaar.
De fysieke handelsvloer van het Optiebeurs-gebouw aan het Rokin – waar thans de NRC huist – was te klein geworden. In 1997 was de Optiebeurs uitgegroeid tot een enorm succes en de omvang van de bestaande handelsvloer stond verdere expansie in de weg. De Optiebeurs was net gefuseerd met de Effectenbeurs tot AEX en aldus ontstond de mogelijkheid om te verhuizen naar de voormalige en veel grotere Effectenbeursvloer. De hoeklieden en commissionairs hadden deze fysieke vloer verlaten om over te stappen op elektronische handel. In een recordtijd werd deze vloer verbouwd, samen met een complete make-over van het gehele gebouw aan het Beursplein.
Materialen waren dus staal voor de frames en de masten en hout voor de nissen en de vloer. Als vorm werd voor de organische architectuur gekozen. Daarbij is niet alles recht toe recht aan, maar ‘abgeëckt’. Grillig, als de natuur. Tevens werden door de architect de vier elementen toegevoegd: aarde (de houten vloer), lucht ( de enorme hal, gebroken door de masten), water (het overheersende blauw van de trading posts) en vuur (al het koper in het oude gebouw en op de nieuwe vloer).
Om het geheel af te maken werden de kleurrijke jasjes geïntroduceerd. Dat had een functie: in de hectiek waren de handelaren door hun kleurrijke jasjes onderling goed herkenbaar.
RTL/Z startte vanaf de beursvloer haar uitzendingen. Zodra er een financieel economisch item op het nieuws was, ook al had het niets met de beurs te maken, zag je de kleurrijke handelaren van de Optiebeurs op míjn vloer, als achtergrond, druk in de weer. Het was echt geweldig.