Wat een spannende tijd is het toch: we leven al vier jaar in een crisis (diverse crises eigenlijk) en er zijn weer verkiezingen. En ook al gaan ze in detail steeds over net iets anders – de ene keer gaat het over de hypotheekrente aftrek (2010), de andere keer (dit jaar) bijvoorbeeld over Europa – de beloften blijven en het zwarte gat, zoals dat onlangs door iemand op de televisie genoemd werd, na de verkiezingen ook. Over dit zwarte gat wilde ik het eens even hebben.

Want na de verkiezingen zullen er compromissen gesloten worden, en doen de wedstrijden, het gezuig, groene en rode knoppen er niet meer toe: ze verdwijnen in het zwarte gat. Net als de details, de statements en de beloften. Die zijn allemaal verdwenen. Dat kan in ons stelsel ook niet anders. Maar vooral de interviewers maken overal een wedstrijd van – wie wint het debat, ‘u kunt nú stemmen’ – of ze zuigen net zolang tot een lijsttrekker zich een statement laat ontlokken, dat hem gedurende de verkiezingen blijft achtervolgen. De interviewers spelen elkaar de bal toe, al of niet via het nieuws en andere radio- en tv-uitzendingen. Of een lijsttrekker heeft op de rode knop gedrukt in plaats van de groene, of andersom. Alsof de oplossingen van de politieke issues zich in een ja of nee laten vangen.