Laatst stond ik in Amsterdam bij de kassa van de supermarkt Marqt. Je kunt daar alleen pinnen. Vóór mij stonden twee mannen. De eerste bleek een Amerikaan. Hij had niet begrepen dat je in deze supermarkt alleen met een pinpas kunt betalen. De man die tussen ons in stond bood heel vriendelijk aan voor hem te pinnen en zo voor hem te betalen. Dus gaf de Amerikaan hem cash geld, pakte onder dankzegging zijn boodschappen op en vertrok.

Makkelijk

Dat leek makkelijk te gaan. Ik vond het een mooi gebaar, zoiets als een prettige kerstgedachte met het oog op de naderende kerst. Terwijl de boodschappen van de man voor mij langs de scanner gingen, vroeg mij af of ik zoiets zou hebben aangeboden. Ik wist dat niet zeker.

Het antwoord kwam snel: de pas van de man voor mij werkte niet. De Amerikaan was in geen velden of wegen meer te bekennen. Niet dat het iets had uitgemaakt. U begrijpt het al, de man keek mij vragend aan. Zo rekende ik op mijn beurt met de man voor me af. Hij gaf me het cash geld van zowel de Amerikaan als van hemzelf. Ik rekende dus drie boodschappen met mijn pinpas af.

Alleen pinnen

De kassière vroeg aan degene die achter mij stond: “u realiseert zich dat u hier alleen met de pinpas kunt betalen? “ Ik wachtte het antwoord niet af…