In de categorie ‘A near miss’, deze keer weer een avontuur met een auto.
Voor mijn uitzending naar Suriname in 1985 werden al onze spullen verhuisd. Toen alles eenmaal in een container was ingeladen en de vrachtauto de straat uitreed, keek ik hem na met niet zo opbeurende gedachte: zou ik het ooit terug zien? Beste lezer, het ging goed.
Vorig jaar reed ik met de auto naar Zuid-Spanje. Het einddoel was Sevilla, de hoofdstad van de regio Andalusië. Door omstandigheden vertrok ik een paar dagen later van huis dan gepland, wat betekende dat ik de tocht in drie dagen moest doen.
In de rubriek ‘A Near Miss’ dit keer een geval waarbij ik in nachtelijk Beijing verdwaalde.
Gedurende maart 2011 was ik op vakantie in China. In mijn eentje, op bezoek bij een oude vriend die voor zijn werk al een paar jaar in Beijing woonde. Ik blogde er al eens over, in verband met mijn bezoek tijdens die vakantie aan China’s beroemde, voormalige hoofdstad Xian. Tegenwoordig is Xian een toeristische trekpleister vanwege het in de jaren zeventig ontdekte ‘terracotta leger’.
Een jaar of negen á tien zal ik geweest zijn, niet ouder. Het was in ieder geval in de tijd dat wij jongens een club met elkaar als schoolvriendjes hadden. Hoe de club heette, weet ik niet meer. We waren met z’n drieën. Ons doel was speelgoed maken voor de jaarlijkse ‘Grote Bazar’ van de school.
Deel 1 van deze blog ging over de voorbereidingen van onze bruiloft. Hier volgt deel 2. De huwelijksceremonie en het huwelijksdiner dat daarop volgde. Maar eerst was er bij verrassing een vrijgezellenmiddag.
Dit is deel 1 van 2, waarin ik verslag doe van de wijze waarop we tot het besluit om te trouwen zijn gekomen en van de voorbereidingen die we voor de voorgenomen bruiloft troffen.
Het was in het najaar van 2022 dat we ineens besloten te trouwen. En om meteen enige twijfel omtrent de reden die mogelijk opkomt als je zo’n stap (toch) (nog) (maar) (eens) op latere leeftijd zet en zoals een van mijn dochters ook daadwerkelijk had bedacht: nee, geen van ons beiden heeft iets onder de leden! En ze is ook niet zwanger 😉
In de categorie Mijn werkzame Leven gaat de loopbaan verder. Eerdere blogs over mijn loopbaan gingen over mijn tijd bij Billiton, de MBA business school IMD in Lausanne en daarvoor over weegschalen fabrikant Van Berkel. Nu is het tijd voor mijn laatste periode bij Shell. Dit is deel 2.
In deel 1 beschreef ik dat mijn overstap van Billiton naar Shell beleefde als een vergissing. Dat had verschillende redenen. Een tweetal legde ik in de vorige blog al uit: teveel Economische Bureaus, waarvan ik er één leidde en mijn netwerk bij Shell dochter Billiton was in één klap waardeloos. Ik moest opnieuw beginnen. Hier volgen andere redenen van de vergissing.
In de categorie Mijn Werkzame Leven is deze blog nummer 6 in de reeks over mijn verblijf bij Shell/Billiton. Reeds eerder blogde ik verhalen over mijn ervaringen tijdens mijn allereerste baan bij weegschalenfabrikant Van Berkel. Gevolgd door de MBA-opleiding bij business school IMD te Lausanne. Daarna ging ik aan de slag bij Shell/Billiton.
Na drie jaar werkzaam geweest te zijn bij Shell dochter Billiton, kwam in het voorjaar van 1985 een mogelijke uitzending naar Suriname ter sprake. Als volgende stap. Spannend! Het alternatief was Shell in Londen. Natuurlijk ook fantastisch. Maar ik wilde niet langer bij wijze van spreken de assistent van de assistent zijn. Want dat werd mijn werk in Londen. Een hands-on job in een echt bedrijf dat was wat ik wilde. Een assignment in Suriname bood die kans.
Mijn moeder, Ineke Struve, overleed dit voorjaar. Ze werd vijfennegentig jaar oud.
’Niet bepaald in de wieg gesmoord,’ zou ze zelf hebben gezegd.
In enkele blogs, poste ik verhalen over haar leven. Hier volgt deel 4 en slot.
In de vorige blogs bleek dat haar vader op jonge leeftijd overleed, midden in de oorlog. Ze was pas veertien jaar. Dat was een klap.
Nadat ze na de bevrijding met succes het kleinburgelijke Boskoop had weten te ontvluchten, moest ze niet lang daarna terug om haar zieke moeder te verzorgen. Haar moeder overleed niet lang daarna. Ineke was toen tweeëntwintig. Het was een eenzame tijd, alleen en in Boskoop. Het leidde tot een snelle vlucht in het huwelijk. Een nieuwwe poging om Boskoop te ontvluchten. De eenzaamheid bleef loeren, ook al hield het beest zich jarenlang gedeisd. Haar man overleed na een langdurig ziekbed. Ze was (pas) vijftig. De kinderen waren net alledrie het huis uit, dus daar kwam de eenzaamheid weer. Een moeilijke tijd volgde.
Het is alweer jaren geleden dat ik over het gedachtengoed van Stephen Covey blogde. Hij was een management guru. Met zijn beroemde boek The Seven Habits Of Highly Effective People wees hij mij de weg naar persoonlijke en professionele groei. Tot op zekere hoogte bleek ik onbewust zijn ideeën al in de praktijk te brengen en daar prijs ik mij gelukkig mee. Laat ik weer eens bij het begin beginnen en binnen de beperkte ruimte van een blog trachten uiteen te zetten wat de kern van zijn ideeën is. Het is een samenvatting, niet meer. Ik neem mij voor in volgende blogs hier en daar dieper op de seven habits in te gaan.