Mijn oom, oom Miel zoals hij werd genoemd, is onlangs op 93-jarige leeftijd overleden. Hij was al langer niet meer bij ons, in die zin, dat hij volledig dement was. Hij zong alleen nog maar de hele dag liedjes, hij stond volledig buiten deze wereld. Hij herkende inmiddels niemand meer. Het is dus goed zo.

Favoriete oom

Ik herinner me mijn oom als de altijd op de achtergrond aanwezige broer van mijn moeder. Zodoende maar niet alleen daarom was hij dé favoriete oom. Hij was grappig, hartverwarmend enthousiast, vrolijk, altijd van de partij, slim en bovenal was hij heel gewoon. Ook kletste hij er altijd vrolijk op los. Het verhaal ging dat er vier kinderen Struve waren: Betsie Struve (de oudste), Ineke Struve (mijn moeder), Mabel Struve (de jongste) en juffrouw Struve, mijn oom, tweede kind. Dit alles maakte hem bijzonder. Hij was altijd aanwezig als de familie bijeen was en praatte veel met mij. Mijn moeder zag graag dat hij in de plaats van mijn vader zou stappen en zo hield hij namens mijn afwezige vader een toespraak op mijn bruiloft.

Boskoop

De drie zussen voelden zich altijd boven alles en iedereen verheven omdat ze meenden in Boskoop, het dorp van hun jeugd, tot de upper class te behoren. Ze keken op iedereen neer. Zo niet oom Miel. Ik heb hem er nooit op kunnen betrappen. De zusters, die altijd ruzieden, waren het over een ding wel eens: ze waren dol op hun broer. Hoe zijn leven precies verlopen is heb ik alleen vanuit mijn rol als kind en neef ervaren. Veel zicht had ik er niet op, behalve via de vooral achteraf bezien volledig onbetrouwbare informatie van mijn moeder. De drie zusters, ik denk vooral de oudste twee Betsie en mijn moeder Ineke, weigerden hun broer met een andere vrouw te delen.
Zo hoorde ik mijn leven lang dat zijn vrouw, tante Annelies, niet goed genoeg voor hem was, terwijl het een alleraardigste vrouw is.

Het is goed zo

Hij had twee dochters, Carien en Paulien. De laatste tien, vijftien jaar moest hij noodgedwongen gescheiden van zijn vrouw en kinderen in een gesloten inrichting doorbrengen. Na een tia in combinatie met de toenemende dementie was samenwonen niet langer verantwoord. Een treurig einde, waar hij gelukkig zelf niet zo veel van heeft meegekregen.