Eerder deze week beschreef ik de aanmelding voor de coronatest en wat er zoal bij kwam kijken. Vandaag de test zelf en… de uitslag.

De testdag

De testdag breekt aan. Vijf minuten voor het afgesproken testtijdstip, sta  ik met mijn auto in Schiedam. Een volstrekt verlaten plaats, een industrieterrein, net naast de snelweg A20 en een milieustraat. Geen aanduiding, die je elders soms wel ziet, niets. Dat is niet zo erg, de gps helpt. Maar toch, naarmate je dieper het industrieterrein inrijdt groeit de twijfel of je wel goed zit. Bij de ingang staat dan eindelijk het verlossende bord: voor testen hier oplijnen. Dat is mooi, ik ben op de goed plaats.

Efficiëntie

Vanaf dat moment, ik kan niet anders zeggen, is er sprake van een tomeloze efficiëntie: auto’s worden door middel van hekken en verkeersregelaars in banen gescheiden. Daarna worden er alvast wat vragen gesteld, zoals of je legitimatie bij je hebt. Nadat je is aangegeven dat je mag doorrijden naar de loods waar het allemaal gaat gebeuren, krijg je te horen bij welk tent nummer je moet zijn. Op de tenten in de loods staan nummers en daar rijd je vervolgens naar toe. Valt niet te missen.

Agressor

De man met mondkapje (het was een man, ik zag het aan zijn fiets, zou Wim Kan zeggen) die mij verwees, leek mij inmiddels een levenshouding te hebben aangenomen waarbij hij iedereen als een agressor ziet totdat het tegendeel bewezen is. Bij de vraag die ik hem stel (zoiets van: ‘sta ik hier goed?’) word ik in eerste instantie afgesnauwd. Ik bespeur er een poging in mij op mijn gemak te stellen, maar het lijkt of hij ervan uitgaat dat ik 1) niet op mijn gemak zou zijn en 2) vooral op mijn plaatst gezet moest worden in korte en krachtige bewoordingen. Ik probeer hem zo vriendelijk mogelijk te bejegenen, vermoedend dat hij het in deze tijden van korte lontjes soms wel zwaar zal hebben.

Niet de auto uit

Afgezien van dit wat voor mij enigszins grappige tussenstuk, verloopt het verdere traject en de de test ook uiterst efficiënt. Legitimatie afgeven, je neus snuiten – je krijgt een servetje met een plastic zakje uitgereikt, met de vraag het thuis weg te gooien – staafje in je mond – waarvan je bijna moet braken (“meneer, we hebben hier veel erger meegemaakt”), een volgend staafje diep in je neus, dat doet heel even pijn (“ja vervelend hè meneer?”) en weg ben je, terug naar huis. Ik ben de auto niet uit geweest. Alles bij elkaar duurde dit nog geen tien minuten! Nog snel zie ik kans deze mensen voor hun goede werk te bedanken.

Weer begint het grote wachten…

Weer begint het grote wachten, nu achtenveertig uur. De uitslag? Negatief!