De tocht der tochten is het. Het is een prachtige warme dag in juli. Ik kijk met een brok in mijn keel naar de beelden van de veertig auto’s die onder begeleiding over de A2 en de A27 naar Hilversum rijden. Auto’s met daarin de stoffelijke resten van de slachtoffers van vlucht MH17 van Malaysia Airlines die vorige week donderdag op weg van Amsterdam naar Kuala Lumpur door een raket uit de lucht werd geschoten, boven in burgeroorlog verkerend Oekraïne. Ik voel afschuw en verdriet.
Slechts een deel van alle slachtoffers – maar liefst een kleine driehonderd, waarvan honderddrieënnegentig Nederlanders – is inmiddels aangekomen, de rest volgt in de komende twee dagen. Het meest indrukwekkend is toch wel al die duizenden mensen op de viaducten, langs de kant van de weg bij de tankstations, de op- en afritten. Het ingetogen respect, het applaus, het strooien van bloemen, hartverwarmend is het en ook zo treurig, zo triest, zo droevig. Ik voel verbondenheid en verdriet.
Ik kijk ook af en toe naar CNN en hoor de commentaren van de redacteuren, de interviews die ze met nabestaanden uit andere delen van de wereld hebben. Een van hen zegt dat we over de hele wereld even Nederlanders, Maleisiërs, Canadezen, Australiërs, Duitsers, Belgen, Engelsen, noem maar op, zijn. Verbonden in rouw, verdriet en afschuw. Ze zijn zo complimenteus over Nederland, hoe het wordt opgepakt, de zorgvuldigheid, het respect, de beslissende bijdragen en hulpvaardige leiding van bijvoorbeeld minister-president Rutte (kalm, genuanceerd, terughoudend waar nodig), minister van Buitenlandse Zaken Timmermans (wat een indrukwekkende toespraak hield hij eergisteren voor de VN Veiligheidsraad en wat een mooie uitspraak van het Engels heeft hij!), minister van Justitie en Veiligheid Opstelten (achter de schermen verantwoordelijk voor de operaties) en al die andere betrokkenen die op geordende en professionele wijze dit allemaal vlekkeloos regelen. En niet te vergeten de koning met aan zijn zijde de koningin. Ook hij levert op dit soort momenten de noodzakelijke bijdrage die van hem verlangd wordt. Daarom is hij koning. Hij doet het goed, hij is de verbindende factor, zoals de Oranjes dat altijd zijn. Ik voel dankbaarheid.
En ja, in de eerste dagen was er verwarring. Wat wil je? Een neergeschoten vliegtuig, vol met onschuldige burgers erin, ophalen uit een oorlogsgebied met al het amateuristische en soms onnozele gedrag, soms goedbedoeld en soms minder goedbedoeld, dat zo’n gebied met zich meebrengt. Het is aanvankelijk een puinhoop. Het is chaos. Politieke consequenties moeten worden doordacht, prioriteiten worden gesteld. Het is een vakantieperiode. Ook dat nog. Niet iedereen is er. Waar haal je zo snel iedereen vandaan. Hoe bereik je de nabestaanden, hoe zorg je ervoor dat ze niet uit de krant vernemen dat hun dierbaren erbij waren, enzovoort, enzovoort. Dat allemaal moet in zeer korte tijd, temidden van totale chaos, worden bedacht, goedgekeurd en uitgevoerd. Ik zeg: hulde!
Ook ik ken iemand iemand, wiens dochter hierbij is omgekomen. Ze was op weg naar Kuala Lumpur voor een stage oogheelkunde, aldaar. Hoe oud zal ze zijn geweest, 22, 23 jaar? De wereld lag aan haar voeten, haar toekomst onbekend, maar vol vertrouwen en het oog daarop gericht. Ik hoop dat al deze beelden, aandacht en verbondenheid, hem zullen helpen dit enorme en verbijsterende verdriet te kunnen dragen. Ik wens hem alle kracht toe!
Aan hem draag ik deze blog op!