Misschien herinner je je nog de televisiebeelden van de beursvloer en de kleurrijke jasjes van de handelaren. Dat was eind jaren negentig, begin 2000. Welnu, dat was míjn vloer. Onder míjn verantwoordelijkheid is deze vloer tot stand gekomen. Ik heb er, samen met een team natuurlijk, met veel passie voor gezorgd dat de vloer er kwam. Het concept waarop de bouw was gebaseerd heb ik bedacht. Door dit concept en de uitvoering in samenwerking met het team, was het zo’n succes. Ook al duurde het feest, na in gebruikname, maar vier jaar.
De fysieke handelsvloer van het Optiebeurs-gebouw aan het Rokin – waar thans de NRC huist – was te klein geworden. In 1997 was de Optiebeurs uitgegroeid tot een enorm succes en de omvang van de bestaande handelsvloer stond verdere expansie in de weg. De Optiebeurs was net gefuseerd met de Effectenbeurs tot AEX en aldus ontstond de mogelijkheid om te verhuizen naar de voormalige en veel grotere Effectenbeursvloer. De hoeklieden en commissionairs hadden deze fysieke vloer verlaten om over te stappen op elektronische handel. In een recordtijd werd deze vloer verbouwd, samen met een complete make-over van het gehele gebouw aan het Beursplein.Ik had architect Albers & Van Huut (je weet wel, van onder andere het oude ING hoofdkantoor in Amsterdam-Zuidoost – ik meen dat het De Amsterdamse Poort heet) in de arm genomen en met hen het concept besproken. Ik legde uit dat ik graag met tegenstellingen, met dualiteiten wilde werken. Dat begrepen zij prima. Toen ik de eerste keer bij hen zat, kwam het hele concept ineens tot mij. Intuïtief.
Het ging mij om dualiteiten mens en machine (handelaren en elektronica), oud en modern (moderne financiële technieken in een oud gebouw), hectische handel en rust. Dat laatste, rust, hebben we in kunst gezocht. Ook wilde ik het ‘vlak’ van de vloer (horizontaal) en ruimte (de grote hal – verticaal) breken. Deze tegenstellingen werden door de architect in kleuren, vormen en materialen vertaald:
Vier groepen van donkerblauwe stalen frames waarin de vele monitoren (elektronica) werden opgehangen, werden gekoppeld aan de enorme masten die de hoogte van de hal (ruimte) moesten breken. Lichtgroen werden de houten nissen aan de zijkant. Nissen waren de werkplekken van de handelaren. Het beursgebouw (uit 1913 – toen zo’n 85 jaar oud) kenmerkte zich door het vele koper. Dat lieten we in de modern uitziende nissen, de trappen er naar toe en aan de zogeheten trading posts, terugkomen.
Materialen waren dus staal voor de frames en de masten en hout voor de nissen en de vloer. Als vorm werd voor de organische architectuur gekozen. Daarbij is niet alles recht toe recht aan, maar ‘abgeëckt’. Grillig, als de natuur. Tevens werden door de architect de vier elementen toegevoegd: aarde (de houten vloer), lucht ( de enorme hal, gebroken door de masten), water (het overheersende blauw van de trading posts) en vuur (al het koper in het oude gebouw en op de nieuwe vloer).
Om het geheel af te maken werden de kleurrijke jasjes geïntroduceerd. Dat had een functie: in de hectiek waren de handelaren door hun kleurrijke jasjes onderling goed herkenbaar.Het geheel mocht er zijn. Het werd een klinkend succes. Dat bleek onder meer uit het uitblijven van kritiek van de handelaren. De omzetten vlogen omhoog. Van heinde er verre kwam men kijken. We overwogen daarom ook merchandising. Met mijn collega’s bespraken we ook een Wall Street aanpak om bezoekers toe te kunnen laten, buiten de reeds bestaande, succesvolle educatieprogramma’s om.
RTL/Z startte vanaf de beursvloer haar uitzendingen. Zodra er een financieel economisch item op het nieuws was, ook al had het niets met de beurs te maken, zag je de kleurrijke handelaren van de Optiebeurs op míjn vloer, als achtergrond, druk in de weer. Het was echt geweldig.
En om er nog een tegenstelling aan toe te voegen: we waren in die jaren tegelijkertijd hard bezig elektronische beurshandel mogelijk te maken. In eerste instantie door zoveel mogelijk met een paperless floor te gaan werken, een elektronisch orderbook, hand held terminals, en dat soort zaken. De vloer werd steeds meer geautomatiseerd. De laatste stap in dat programma was het ook elektronisch uitvoeren van de orders zelf, door een druk op de knop in plaats van dat twee mensen die op de vloer overeenstemming bereiken. Daarmee werd de fysieke vloer overbodig.
Na vier jaar was dat een feit en hebben we de vloer en daarmee de jasjes, het geschreeuw, de masten, de monitoren en ook de folklore van de handelsvloer, een way of life, opgeheven en verlaten.
In Salzburg heb je de zogeheten Augustiner Bräustübl. Dat is een voormalige abdij/brouwerij waar je inmiddels lekker bier kunt drinken. En lekkere hapjes kunt eten. Er komen uitsluitend lokale, echte Oostenrijkers, overwegend oudere mannen, met van die veertjes in hun hoeden. En een enkele vrouw. Het is een belevenis. Een echte Óostenrijkse belevenis.
Je komt binnen via de voormalige kloostertuin. De trap op en eenmaal binnen is het eerste dat je doet een bierpul pakken. Naar jouw maat, bijvoorbeeld een halve liter of een liter. Deze pul is nog leeg, welteverstaan. Vervolgens koop je bij de kassa een bon voor de inhoud. Daarna spoel je de pul eerst bij een fontein om, om daarna je bon achter de kassa in te leveren en met schuimend bier te laten vullen. Vervolgens loop je met je met bier gevulde pul naar een van de drie enorme zalen (er is onderscheid tussen roken en niet-roken) en ga je aan een van de lange tafels zitten, temidden van de talloze Oostenrijkers. 
De Oostenrijkers zitten aan het eind van een kennelijk harde werkdag, hier gezellig uit te blazen, net als in een stamkroeg. Als gezegd, hier komen voornamelijk mannen, je ziet slechts een enkele vrouw. 
En, we hadden geluk, die dag dat wij er waren, op die besneeuwde winterdag in januari, was er live muziek, für die Liebe Stammtisch Brüder Und -Schwestern, von der “Eisenbahner Tanzlmusi” und den “De Zwoa z’sammg’fundenen”. En het bier was voor de halve prijs! De hele middag en avond happy hour!
