Laatst zag ik een mooie film, een romantische film. Ik houd daar wel van. Hij heette Shadows InThe Sun en het gaat over een beroemde schrijver die sinds het overlijden van zijn vrouw twintig jaar geleden, niet meer tot schrijven heeft kunnen komen. Hij leeft teruggetrokken in een klein dorpje in Toscane, Italië. Een jonge Londense uitgever gaat naar hem toe in de hoop hem tot schrijven over te kunnen halen. Er ontstaat een band tussen de twee.
Voetballers en hun gebrek aan focus
 |
| Verlies aan focus |
In een vorige blog had ik het over verschillen tussen het voetbal en hockey. Zie hier de blog ‘wat voetballers van hockeyers kunnen leren’. Dat was naar aanleiding van het WK voor zowel hockey als voetbal. Onze Nederlandse elftallen deden het fantatstisch, zowel mannen als vrouwen (bij hockey). Denk aan de goal van Van Persie!
Ik was gebleven bij de hockeyers die tijdens de wedstrijd niet of nauwelijks tegen de scheidsrechter zeuren. In tegenstelling tot voetballers. Bij hockey geen gezeur, bal neerleggen, vrije slag nemen en doorspelen. Tempo houden. De wedstrijd is daardoor leuker om naar te kijken, er is minder agressie en het is slim. Want er is geen verlies aan focus door al dat gezeur, geprotesteer en opstootjes.
Wat ik niet begrijp is dat voetbalcoaches hier niet op trainen. Nee, coaches doen precies het tegenovergestelde: ze doen aan het gescheld en geklaag mee. Een gemiste kans en wel hierom: bij dit soort dingen geldt: you win some, you loose some. De ene keer heeft de scheidsrechter iets niet gezien of maakt hij anderszins een fout en is het in je voordeel, de andere keer in je nadeel. Ik realiseer me dat daarmee soms een wedstrijd kan worden verloren of gewonnen. Of dat het zelfs consequenties kan hebben om uit een poule te vallen of er juist in te blijven. Of eger nog, dat daardoor een kampioenschap kan worden verloren. Maar het is als een bal op de lat: je bent zo dichtbij! Je laat je er niet door ‘uit het veld slaan’ en gaat door.
 |
| Focus |
Mijn punt is dat er heel erg veel energie en vooral concentratie door al dat protesteren verloren gaat. De scheids is niet van plan zijn beslissing te herzien, dat leert de ervaring. Op zijn best checkt hij nog wel eens met zijn collega’s langs de lijn. In bijna alle gevallen levert dat geen wijziging op. Als trainer zou je erop moeten toezien, ja er zelfs op moeten trainen, gefocust te blijven. Laat je niet afleiden door dit soort zaken. Voordeel halen uit het onmiddellijk doorspelen. Tempo houden. En vooral geen concentratieverlies oplopen door je bezig te houden met zaken die je niet kunt beïnvloeden.
Bij hockey zie je dat in de praktijk. En als de beslissing van de scheidsrechter toch eens de spuigaten uitloopt, vraag je in alle rust om een videobeslissing. Dat mag drie keer, meen ik. Het spel wordt er tijdelijk door onderbroken, het publiek wacht in spanning de beslissing af, kijkend naar de beelden. En het tempo is daarna des te hoger.
Andermaal stel ik vast dat voetballers wat van hockeyers kunnen leren!
Liefde En Dualiteit, deel 1
Dit is mijn honderdste blog. Ik wil het bij deze gebeurtenis over een niet alledaags onderwerp hebben, of is het misschien juist heel alledaags?Ik wil het hebben over wat wij als mensen hier op aarde komen doen. Naar mijn mening. Het is een gevoelig onderwerp. Ik wil niemand kwetsen, niemand hoeft hierin mee te gaan. Als je het er niet mee eens bent, vergeet het dan maar weer. Het is ook niet noodzakelijkerwijs de waarheid. Het is wat ik ‘geloof’, hoe ik denk dat het ‘zit’. Oké, hier gaan we.
Alles in het leven draait om liefde. Niet in de romantische zin van het woord, maar in de zin van energie. Dat is wat ik geloof. Wij stammen af van liefdesenergie. Naar mijn idee zit het zo: alles is energie, ook wat wij God noemen. Wij stammen allen van die energie af. Wij komen daar vandaan en keren daar naar terug.
Om liefde te kunnen ervaren dien je het tegenovergestelde te kennen. Het tegenovergestelde is de duistere kant, de duivel, het kwaad, hoe je het noemen wilt. Het is deze dualiteit die wij op aarde als menselijke wezens hebben te leren en te ervaren. Zo worden Adam en Eva, verhalenderwijs, in het paradijs in aanraking gebracht met de boom van de kennis van goed en kwaad. Daar is de dualiteit, de tegenpolen, ontstaan. Ze trekken de wereld in. Niet als straf, zoals de religies ons door de eeuwen heen hebben willen laten geloven en waarin wij zijn opgevoed, maar als leerschool.
Er zijn vanzelfsprekend talloze dualiteiten: dag en nacht, jong en oud, rijke en arm, dik en dun, man en vrouw, jin en yang, enzovoort. Geluk, ongeluk. Ook hier geldt dat je de dag alleen kunt kennen als je weet wat nacht is. Of de betekenis van water als je droogte hebt ervaren.
Zo is het ook met liefde en nogmaals, niet de romantische. Liefde houdt ons ‘draaiende’. Het is energie, maar we kennen het niet, of onvoldoende. Daarom zijn we op aarde. Om liefde te leren.
Maar hoe leer je dat? Dat doe je niet in slechts één leven. Vandaar dat we telkens weer op aarde terugkeren om verder te leren. Dit is overigens ook controversieel.
We komen weer terug om nieuwe opdrachten uit te voeren en om liefde (verder) te leren kennen. We noemen dat reïncarnatie. Iedere keer reïncarneer je in een nieuw lichaam. Iedere keer op een meer ontwikkeld niveau. Als man, als vrouw, rijk, arm, dik, dun, leider, ondergeschikte, graaf of stalknecht, in allerlei ‘beroepen’ en hoedanigheden. We worden oud of we sterven jong, leven sober of extravagant, enfin er zijn allerlei omstandigheden, zodanig dat we steeds weer met dualiteiten worden geconfronteerd.
De mensen die we ontmoeten, de contacten die we leggen, zijn als het ware het medium waardoor we liefde of het tegenovergestelde leren kennen. Als je iemand kwaad doet, levert dat ‘karma’ op. Dat betekent dat het ooit goed gemaakt moet worden. Dat kan in dit leven, maar ook in een volgend leven. Het oprecht goed maken en van de andere kant het oprecht vergeven, is liefde. Het ‘kwaad’ is ‘de wereld uit’. We zijn gegroeid, wij hebben ons verder ontwikkeld, de mensheid is als geheel verder gebracht. Dat is waar het om gaat, dat is waarom we hier zijn.
Wat voetballers van hockeyers kunnen leren
Van de zomer hebben we volop kunnen genieten van twee wereldkampioenschappen: voetbal en hockey. Wat een verschillen tussen die twee!
 |
| Dé goal! |
Zoals zoveel Nederlanders had ik niet zoveel zin in dit voetbal WK en ook niet zulke hoge verwachtingen. Maar na de eerste prachtige goal van Van Persie, sloeg dat gevoel terstond om. Wat een feest om ons zo te revancheren voor de verloren finale van 2010. Wat was het mooi om uiteindelijk derde te worden en niet een gefrustreerde tweede, zoals vier jaar geleden. Dat was het lot dat Argentinië ten deel viel, dat de halve finale eigenlijk niet van ons gewonnen had. Enfin, het was leuk.
Aanvankelijk speelde tijdens dit WK voetbal ook het WK hockey, hier te lande, om precies te zijn in het ADO stadion te Den Haag. Ik mocht een poule wedstrijd bijwonen, Nederland – Zuid-Afrika. Het werd 7-1 in een zonovergoten stadion met een onbeschrijflijke winnersmood bij spelers en toeschouwers. De Nederlandse teams, mannen en vrouwen, hadden er zin in. Het ging ze voor de wind. De vrouwen werden wereldkampioen en de mannen, oeps, tweede. Dat was minder. Twee dagen na de nadreunende 5-1 van
voetballend Nederland tegen Spanje. En de hockeyers verloren de finale met maar liefst 6-1! Maar goed, het was niettemin van beide hockeyploegen een uitstekend prestatie: eerste en tweede!
Tot zover de twee WK’s. Mijn punt gaat niet zozeer over deze WK’s, hoe leuk het ook was. Ik wil het hebben over iets anders, namelijk de wijze waarop beide sporten zich hebben ontwikkeld. Ze verschillen behalve in progressie in het spel ook in gedrag in het veld.
Terwijl ik van de zomer naar de hockeywedstrijden keek, viel mij een aantal verschillen met voetbal op: het tempo, de wissels, het begeleiden van de wedstrijd door de scheidsrechters, de wijze waarop van moderne apparatuur, zoals video’s, gebruikt gemaakt wordt en de straffen.
Je krijgt een groene, gele of rode kaart. Je hoeft slechts tijdelijk naar de kant. Een wedstrijd valt daardoor niet ‘dood’, zoals bij voetbal. Bij voetbal gaat het team dat het overkomt, noodgedwongen meer verdedigend spelen en soms betekent dat het ‘einde’ van de wedstrijd. Zo niet bij hockey. Daar komt men na verloop van tijd weer terug op het veld en raast het spel door.
Een andere reden dat het spel een hoog tempo heeft, komt door de voortdurende wissels. Alle spelers worden gewisseld en men zit dus van tijd tot tijd ‘op de bank’. Daardoor krijgen spelers korte rust en kan het tempo omhoog. Wat ook tempo geeft is het nemen van vrije slagen. Geen gezeur bij de scheidsrechter, bal neerleggen en doorspelen. Tempo houden. Het leuk om naar te kijken en het is slim.
Naar verluidt zou de conservatieve FIFA zou dit soort ontwikkelingen tegenhouden. Je ziet wat conservatisme doet. Ik heb daar al eens eerder over geblogd. De creativiteit wordt gedood. Innovatie, bijvoorbeeld in dit geval in de regels van het voerbalspel of de toepassing van moderne technieken, blijft achterwege en iedereen is een frustratie rijker.
Limonchello per tutti!
Heeft u dat nou ook wel eens? Dat je met vier vrouwen op stap bent in een Italiaanse middeleeuwse stad en dat je alle aandacht van de wereld krijgt? Dat wil zeggen, niet alleen van deze vier vrouwen maar ook van de mensen om je heen? Je ziet ze kijken en zich afvragen: hoe doet-tie-dat?
Dat had ik laatst dus. Vier vrouwen, variërend in de leeftijd – want dat wilt u natuurlijk weten – van begin dertig tot midden vijftig. We hadden elkaar ontmoet bij een kookcursus in een klein plaatsje, Rocca Corneta op de grens van Toscane en Emilia-Romagna, tussen Bologna en Florence. Midden in de Appenijen op zo’n zeshonderd meter. Prachtige vergezichten vanuit onze locatie ‘Borgo Pianello’. Ik zal u even meevoeren hoe het eruit zag (ja, ik weet het, mijn verhaal over de dames komt zo):
Emilia-Romagna/Toscane:
Ik kijk naar de oude glooiende bergen van de Appenijnen en zie hoe scherp ze afsteken tegen de heldere blauwe lucht. Rijk begroeide rotsen met bloeiende, hier en daar al herfstig getinte loofbomen en de vruchtbare zonovergoten weilanden wisselen elkaar af. Het geheel biedt een overweldigende aanblik. Dit overweldigende ontstaat niet alleen door de bergen zelf, maar ook door de eeuwenoude aanwezigheid van grillige dorpjes met hun eenvoudige kerktorens die tegen de hellingen aan schurken. Ze bieden een rustgevende en vriendelijke aanblik, temidden van de hier en daar verspreid staande boerderijen en stallen.
Enfin, dat wilt u allemaal niet weten, u wilt weten hoe het zat met de dames.
Welnu, een onderdeel van de cursus was dat we de stad Lucca zouden bezoeken. Het is een eeuwenoud volledig ommuurd stadje (daar ga ik weer met mijn beschrijving), waar het verkeer grotendeels uit is verbannen. Prachtige gebouwen, smalle straatjes, dure winkels, heerlijke restaurants, heel erg Italiaans natuurlijk en veel cappuccino, pasta’s en witte wijn. En aan het eind van elk diner: limoncello per tutti! Limoncello voor iedereen!
Daar was ik dus beland met vier vrouwen. We splitsten af en toe op, want u zult begrijpen dat ook ik mijn rust wil pakken en niet voortdurend vier vrouwen kan bezig houden. Dat wil zeggen, winkel in winkel uit. Mij eindeloos bezig houden met hun twijfels of iets nou wel of niet gekocht zou moeten worden. Of hoe het vervoerd zou kunnen worden. Zij waren met het vliegtuig en ik met de auto, dus u raadt het al, veel zou aan mij worden meegegeven.
We slenterden door de straatjes, we huurden fietsen om over de muur te rijden, het was prachtig weer, we zaten op terrasjes, lunchten met daarbij witte wijn, kortom, het was één groot feest!
’s Avonds hadden we overigens – in het kader van de cursus – een pizza proeverij. Overheerlijke pizza’s hebben we gegeten. En tot slot? Limoncello per tutti!
Vakantie met de Roos
Hebt u dat ook wel eens? Dat juist als jíj met vakantie gaat, het weer omslaat. En als je dan weer terug bent, slaat het weer om.
Dat hadden wij dit jaar. We hebben dit jaar kans gezien precies tussen twee perioden van mooi, zonnig en warm weer in met vakantie te gaan. Drie weken lang. De eerste week woei het hard en gegeven het feit dat we met de Roos, een redelijk grote zeilboot, op pad gaan lijkt dat plezierig, maar het woei soms wel erg hard en dan is dat niet zo. Dan wordt op het water vertoeven, zeilend of anderszins, meer overleven.
De tweede week werd het vooral koud en ook nat. Wat dat laatste betreft, vaak is het zo, dat het toch veel korter regent dan je, binnen zittend, denkt. Op een gegeven moment werd het zo koud, dertien graden, dat we besloten de Wadden, waar we inmiddels waren aangekomen, te verlaten en terug naar het binnenland te gaan. Daar is het altijd een paar graden warmer dan aan de kust. Dat is in Scheveningen, waar we wonen, ook zo. De derde week werd het beter, de zon begon te schijnen, het bleef droog, maar het was nog steeds behoorlijk koud: zeventien graden.
Ondanks dit relaas over het weer, hebben we het erg naar ons zin gehad. We hebben van de ‘nood’ een deugd gemaakt en zijn naar gebieden gegaan waar we normaalgesproken niet komen. Zo kwamen we in Lelystad, in Batavia-haven om precies te zijn. Het is een rustige haven vlakbij de Batavia-werf en Batavia Stad. De haven heeft een enigszins mediterrane uitstraling, met een kleine boulevard met kroegen en restaurants. Daar hebben we gezellig van genoten. Batavia Stad is een outlet, met tal van beroemde merken die hier ‘voor weinig’ hun leftovers slijten.
Na Lelystad zijn we naar Blokzijl gevaren. Ook al zo’n plaats waar je nooit komt, behalve om er te eten bij ‘Kaatje bij de sluis’. Blokzijl en Vollenhoven, zijn voormalige Zuiderzee stadjes en die uitstraling hebben ze weten te behouden: je ziet de oude vissersboten, botters, aken, bollen, schokkers in de oorspronkelijke haven voor je. Je moet dan wel even door alle motorboten ‘heen’ kijken.
Van Blokzijl gingen we het natuurgebied De Wierden en de Weerribben in. En naar Giethoorn natuurlijk. In Giethoorn hebben een zogeheten fluisterboot gehuurd om door het dorpje en natuurgebied te varen. Een fluisterboot is overigens qua model een replica van een punter, een visserszeilbootje. Er zit nu een elektrische buitenboordmotor op. Vandaar het woord ‘fluister’, want de motor maakt geen lawaai. Het was leuk om te doen en Giethoorn vanaf het water te zien. Het deed me denken aan de film Fanfare van Bert Haanstra uit 1958 waarbij twee rivaliserende fanfare-orkesten elkaar te lijf gaan om een bittere maar komische strijd uit te vechten.
Ook de Weerribben hebben we bezocht. We voeren er met de Roos doorheen. Als je ooit in Nieuwkoop of Vinkeveen bent geweest, kijk je er niet zo van op: het gaat om het afsteken van turf en vervolgens het verbouwen van riet. Maar mooi is het wel.
Koud maar voldaan keerden we naar Woudsend terug.
Nederlandse uitdrukkingen en de Engelse vertaling ervan, deel 2 van 2
In mijn Billiton tijd had ik contact met mijn Engelse collega Graham Almandras over uitdrukkingen in onze beide talen Engels en Nederlands. In deel 1 daarover (klik hier), zet ik uiteen hoe dat zat. Hier volgt deel twee van de lijst. En andermaal excuses voor de onverzorgde layout. Het lukt me niet het goed te krijgen.
Geen keus Hobson’s choice
niets te klagen hebben/je natje en je droogje –
– hebben/brood op de plank hebben having three hots and a cot
zo gaat het nou eenmaal that’s the way the cookie crumbles
dutje doen/uiltje knappen/ catch a little shut eye/ taking a nap/take-
tukje doen –forty wings
nou breekt mijn klomp I’ll be a monkey’s uncle
het is kiezen of delen you can’t have your cake and eat it too
voor iets alles over hebben give an arm and a leg for something
een dure vakantie an arm and a neck holiday
het ene gat met het andere vullen borrow from Peter to repay Paul
lood om oud ijzer six of one and have a dozen of the other
er niet veel aan hebben fat lot of use is that
de vuile was binnen houden keep your skeleton in the cupboard
niet de vuile was buiten hangen no dirty linnen outside
het kan me niet schelen I don’t give a monkey’s
fluitje van een cent piece of cake
ijzeren voorraad, –
– wat achter de hand houden put some cards up your sleeve
daar zou ik wel bij willen zijn I would like to be a fly on the wall when that –
– happens
wat niet weet, wat niet deert ignorance is bliss
als de kat van huis is,
dansen de muizen op tafel when the cat is away, the mice will play
twee weten meer dan één two heads are better than one
een standje geven give a flea in the ear
van een koude kermis thuiskomen/er bekaaid van –
– af komen get away with a flea in the ear
water naar de zee dragen grinding water/pee in the sea
dagje vrij hebben a swan day/swanning-off
stille wateren hebben diepe gronden still waters run deep
een druppel op een gloeiende plaat drop in the ocean/drop in the bucket
als een olifant in de porseleinkast like a bull in a china shop
aan het kortste eind trekken holding the short end of the stick
dat is de kroon op het werk that crownes all/that is the crowing touch
vlees noch vis neither here nor there
twee handen op één buik two hands in one glove
je kunt je niet met hem – you can dress him up, but you can’t take him
vertonen -out
niet langer blijven dan noodzakelijk is don’t outstay ones welcome
the strijdbijl begraven bury the hadgets
het is het oude liedje it sounds like a broken record
zijn wilde haren kwijt raken losing ones wild oats
ieder woord is teveel any speech is a humbug
boos uit elkaar gaan parting on a bad note
ik voel me als een vis in het water,,,
voel me goed I’m feeling fit as a fiddle
niet durven losing ones nerve
poolshoogte nemen to feel the ground
Nederlandse uitdrukkingen en de Engelse vertaling ervan, deel 1 van 2
In de periode 1982 – 1987 werd ik door werkgever Shell bij dochter Billiton gedetacheerd. Billiton is nog steeds een mijnbouwbedrijf dat zogeheten non-ferro metalen uit de grond haalt (mijnbouw), bewerkt (raffineren en smelten) en verkoopt aan andere industrieën. Denk aan bauxiet (grondstof voor aluminium), tin, lood, koper, zink, nikkel, titanium, enzovoort. Dat even als achtergrond, maar het doet voor deze blog niet zo ter zake.
Deze blog gaat namelijk over Nederlandse uitdrukkingen en de Engelse vertaling ervan. Ik werkte in de financiële organisatie van Billiton International Metals, het hoofdkantoor in Den Haag en rapporteerde aan een Engelsman, Graham Almandras. Hij was aan accountant van het prestigieuze ‘Institute of Chartered Accountants of England and Wales’, de Engelse variant van de Nivra.
Ik kwam met hem gaandeweg over de uitdrukkingen te spreken. Hier volgen er een paar. Sommige zijn algemeen bekend, sommige niet en leveren een bijzondere en leuke kijk op de Engelse taal op. Ik verdeel ze over een paar blogs. Excuses overigens voor het niet uitlijnen van de tekst. In het concept staat het wel allemaal netjes in lijn en onder elkaar. Na het ‘safen’ niet meer.
Het kaf van het koren scheiden – separate the men from the boys
de lamme leidt de blinde – the blind leading the blind
de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet – the pot calling the kettle black
als puntje bij paaltje komt – when push comes to shove
als er stront aan de knikker komt – when the shit hits the fan
om de hete brei heen dansen – beating around the bush
gedane zaken nemen geen keer – no use crying over spilled milk
het ijzer smeden als het heet is – strike the iron while it’s hot
het derde wiel aan de wagen zijn – to play the goosberry
op het hellend vlak zitten – being on the thin end of the wedge
wie de schoen past, trekke hem aan – if the cap fits, wear it
die niet waagt, die niet wint – nothing ventured, nothing gained
vervelend iemand – pain in the neck/pain in the ass
klaar is Kees – Bob’s your uncle
door de zure appel heen bijten – grin and bear it/swallow the bitter pill
wegwezen/het hazepad kiezen – get the flock out of here
Iedere Jan, Piet en Klaas – Every Tom, Dick and Harry
Jan en Alleman – Joe Blocks down the road
wat een weer! – the wind’s got a bite of it
het komt met bakken uit de hemel – it is raining cats and dogs
op de koop toenemen – take the rough with the smooth
kletspraat – goobledeecook
ik zal je eens wat anders vertellen! – that’s a different cattle of fish!
Heb je het tegen mij? – are you talking to me or chewing a brick?
geen blad voor de mond nemen – calling a spade a spade (or a fucking shovel)
de puntjes op de ‘i’ zetten – dotting the ‘i’s’ and crossing the ’t’s’
twee vliegen in een klap slaan – kill two birds with one stone.
Dit is deel 1 van de lijst. Een volgende keer volgt nog een deel.
Een dag van nationale rouw, een land tot zwijgen gebracht
De tocht der tochten is het. Het is een prachtige warme dag in juli. Ik kijk met een brok in mijn keel naar de beelden van de veertig auto’s die onder begeleiding over de A2 en de A27 naar Hilversum rijden. Auto’s met daarin de stoffelijke resten van de slachtoffers van vlucht MH17 van Malaysia Airlines die vorige week donderdag op weg van Amsterdam naar Kuala Lumpur door een raket uit de lucht werd geschoten, boven in burgeroorlog verkerend Oekraïne. Ik voel afschuw en verdriet. Lees verder Een dag van nationale rouw, een land tot zwijgen gebracht
Berlijn
Al eens in Berlijn geweest? Ik ben er om precies te zijn drie keer geweest. De eerste keer was 1979, midden in de tijd van de Koude Oorlog. Met de auto reden we twee uur door de ‘corridor’ tussen West-Duitsland en West-Berlijn. De grensovergangen met daar tussenin het ‘niemandsland’, waren een belevenis op zich. In West-Berlijn maakte de Muur de meeste indruk. Daarna de Brandenburger Tor, waar we alleen vanaf een verhoging naar konden kijken, over de Muur heen. Het was op die plaats waar president Kennedy in 1963 zijn gedenkwaardige toespraak hield met daarin de historische woorden “Ich bin ein Berliner!”